“Ne pahasına olursa olsun, hayatı yaşamayı ölümüne sevmek Siyonistliktir.” Hâlbuki bazen durmak gerekir. “Durmamak” bir Yahudi âdetidir. Hiçbir şekilde, hiçbir ahlaki veya hiçbir insani bariyerle durmamak Yahudiliktir.

Gençlik lideri olarak girdiği hapishanelerden büyük lider olarak çıkan askeri ve politik bir zekâ o. Siyonist hapishanelerinde geçirdiği 23 yılın ardından, direnişin sonraki nesillere umut aşılayan büyük öğretmeni. Cesaretin ve onurun, yaşadığımız yüzyılda da var olduğu gösteren bir kahraman. İnanmışlık ve fedakarlıkla sahabeden yirmi birinci yüzyıla bir yansıma.

Büyük Filistin İsyanı’nın başlamasına kısa bir süre vardı. Ve Filistin topraklarına girer girmez, işgalin getirdiği bütün tahribatı kolayca hissetmek mümkündü. Bir süredir inşa edilmeye başlanan kubitzler, toprağın çehresini kısa sürede değiştirmişti.

Mutlak ve aşkın olana, sınırlı ve noksanlıklarla malul olan aklımızla erişebilmenin imkânsızlığını en başta aklımız itiraf edecektir. Çünkü insanın aklı en fazla gördüğüne, duyduğuna, dokunduğuna, yani deneyimleyebildiği alanlara erebilir. Bunun ötesini ise ancak hayal edebilir.

Yaklaşık iki yüz kadar üniversite öğrencisine iletişim ve sosyal medya konularını anlatacaktım. Karşılarına konulan masaya oturmuş, konuşmaya şöyle başlamıştım: “Arkadaşlar sizleri sıkmamak için elimden geleni yapacağım. Sunum yapmayacağım. Slayt olmayacak. Konuşacağız.

Birleşmiş Milletler ve uluslararası toplum tarafından yasadışı kabul edilen Yahudi yerleşimcilerin, Batı Şeria’daki Filistinlilere uyguladığı vahşeti çarpıcı biçimde aktaran Kutsal İşgal belgeselinin yapımcısı ve yönetmeni Aslıhan Eker Çakmak ile konuştuk.

Prof. Dr. Erol Göka ve Rıdvan Tulum, Çabuk Konuşma’da bu ay, “insan artık, gündelik hayatta, iş hayatında, ikili ilişkilerde çabuk mu havlu atıyor?” sorusundan hareketle konuştular. Rıdvan Tulum sordu, Erol Göka yanıtladı.

Hâlbuki aile, Müslüman birliğinin ilk ve aslî parçası, bu bakımdan da mukaddes müesseselerinden bir tanesidir. Aile birliğini ve yapısını muhafazanın, ferdi ve cemiyeti muhafaza ile ayrılmaz bir bağı vardır.

Şabat Günü kibrit çöpü de olsa ateş yakmak yasaktır,Gazze cehenneme çevrilebilir.Şabat Günü vantilatör çalıştırmak yasaktır,Kan dondurucu suçlar işlenebilir.Şabat Günü yemek pişirmek günahtır,Fırınlarda ceset yakılması mümkündür.Şabat Günü alışveriş

Yahya Sinvar, Türkiye’nin sabahtan akşama kadar konuştuğu bütün modern problemlerin en köküne saldırdı. Cinsiyetçilik, modernlik, ahlak, kapitalizm vs. Artık dünya his ve düşüncenin değil, binlerce yıldır olduğu gibi davranışın yönlendireceği bir kulvara giriyor.

AVM’de hiç kimse kendisi değildir! Herkesin bir diğerini taklit ederek geliştirdiği suni bir duygusu vardır sadece: yalnız olmadığı duygusu. Fakat insanların birbirine bakması salt ortaklaşım üretmez; çoğu kez hasedi ve dolayısıyla koşulsuz taklidi de tetikler. Her birey, etrafını sarmalayan insan-yüzeylerinden kendi ruhuna akan iletilerle aynı anda binlerce insana dönüşür.

Tarih yapma irademiz yok edilmese bile etkisiz hâle getirildi. Bu toplum bin yıl dünya tarihini yapmamızı mümkün kılan o tarih yapma iradesini ve ruhunu yeniden keşfedecek ve bir kez daha tarihin akışını değiştirecek uzun soluklu bir hakikat medeniyeti yolculuğuna çıkacak inşallah...

13 yıllık dostumdu, arkadaşımdı. Enfes tüyleri vardı. Bir gözü yarı kördü. Daha henüz yavru iken, eşim anne babasının evinin bahçesinde çaresiz bir halde bulup getirmişti. “Bu benim kedim.” demiştim görür görmez.

1. Yahya İbrahim Hasan Sinvar, tıpkı eski kahramanların isimleri gibi bir isimle, 1962 yılında, ailesinin göç etmek zorunda kaldığı Han Yunus mülteci kampında doğdu, bir diğer deyişle er meydanına çıktı. Gazze İslam Üniversitesi’ni bitirdi. 1989 yılında iki İsrail askerini ve birkaç işbirlikçiyi etkisiz hale getirdiği için dört kez müebbet hapse mahkûm edildi. Hapiste İbranice öğrendi. Ve sevmeyi, kul olmayı, Allah’a verdiği ahdini sürdürdü. 2011 yılında esir takasıyla serbest kald…

Mutluluğun anlamın ikamesi olduğunu düşünmeye alışmışlardır. Daha çok hoşnutluk isterler; ama daha çok mutsuz olurlar. Onlar “duyar kasarlar.” Bir yanlışı ya da haksızlığı fark edebilmeleri için bildirimlere muhtaçtırlar.

“Doğu böyledir Hamidim, Batı’da bir yaprak düşse o yaprağı düşüren rüzgârı Doğu’da arar Batılılar ve o rüzgârı cezalandırmak için Doğu’nun tüm göğünü ateşe verirler.” demişti, dedem.

Sefere çıkarken azığını heybesine koydu atın. Sevdalığını terkisine bindirdi. Savaş vakti geldiğinde atının kuyruğunu bağladı! Dereler tepeler aştı, nice müjdelerle kutlandı da nihayet atı alan Üsküdar’ı geçti.

Çingene’nin uykusundaki saf masumiyetin koruyucu muhafızlığı, aslanın geceye kan sıçratmadan öylece geçip gideceğine ikna ediyor bizi. Günün ilk ışıklarıyla hafiften üşüyerek uyanan kadının, su testisini kafaya diktikten sonra mandolinini sırtına atıp, yeni maceralara doğru sürükleneceğini düşlemenin pekâlâ mümkün ihtimaller arasında ışıldaması gibi, evet.

Monna Rosa kitabı, Karakoç’un sanatını gölgeler halinde de olsa içeren bir ilk kaynaktır. Bu şiirlerde İkinci Yeni’nin işaretlerini de İkinci Yeni sonrası kültürel şiirlerini de bulabiliriz.

“Ben Dirimle Doğrulurken” şiiri II. Yeni şiirinin “dirim” söylemiyle bir hesaplaşmadır. İki şahane gönderme, şiirin bütününü gözden kaçırmamız için harika tuzaklardır...

Sezai Karakoç, “Zamana Adanmış Sözler” şiirinde “halkım yalnız iki duyguyu tanıdı / ya birini yaşadı ya öbürünü yaşadı / fetih veya bozgun; işte sırrı ulusumun” diyordu. Fetih ve bozgun bir ulusun sırrını anlatan iki kelime. İsmini duyduğumuz vakit heyecanlandığımız, yıllar boyunca anlatılacak destanları ortaya çıkaran, kahramanının çok olduğu bir durumdur fetih. Bozgun ise öyle değildir; kaybetmeye dair cümle kurmak bile insanın hoşuna gitmez ve insanlar bu durumun s…

Bir düşüncenin belirmesi resim çizme aşamalarına benzer. Bir şeyi düşünmek, o şeyin resmini hafıza sandığımızdan bulup çıkarmakla başlar. Sonra o resmi zihnimizde evirip, çeviririz. Onu başka bir şeye iliştirir, başka bir şeyin üstüne, altına, arkasına, önüne veya yanına koyarız.

If We Must Die, Jamaikalı-Amerikalı yazar Claude McKay’in (1890-1948) The Liberator dergisinin Temmuz 1919 sayısında yayımlanan bir şiiridir. McKay bu şiiri, beyaz Amerikalılar tarafından Afrika-Amerikan topluluklarına yapılan saldırılara yanıt olarak yazmıştır.

Kemal Sakin, Ekim ayının ilk Çarşambası saat on altı kırk üçte, birdenbire çok sıkıldığını hissetti. Ofiste, çalışma masasında, önündeki bilgisayar ekranına bakarken içinde bir his doğdu, içinde doğan his büyüdü, büyüyünce şekle şemale büründü, şekle şemale bürününce tanımlanabilir hale geldi ve hissiyat, sahibi Kemal Sakin tarafından dile getirildi. Durduğu yerde durmaktayken kendi kendine mırıldandı ve şöyle dedi: “Çok sıkıldım.”