Hikâye şöyle gelişti: Ramazan yaklaşırken, sevgili refikimiz Aykut Ertuğrul ile sözleşip, Karagümrük Nureddin Cerrahi Tekkesi’ne gidelim ve Cins için Ahmet Özhan’la bir söyleşi yapalım dedik. Dostumuz Mustafa Akar’la konuşup günü sözleştik. Aynı gün, Furkan Çalışkan ve İsmail Kılıçarslan’la birlikte tekkenin sofasında buluşup sohbete giriştik. Bu odur.

Bugün dünyanın herhangi bir yerinde “başlangıçtaki sessizliğini” koruyabilen bir yer kalmış mıdır acaba? İnternet bağlantısının, uydu erişiminin olduğu hiçbir yer sessiz bir ıssızlıkta değil artık. Doğa, ekranda akıp duran doğa resimleri arasında eriyip gitti çoktan.

İsmet Özel adı bir efsane gibi zamanı ve mekanları dolaşıyor. Kim itiraz edebilir? Yerden göğe hak ediyor.

Suç ve Ceza’yı okuduğumuzda, Hazreti Ali Cenkleri’ni okuduğumuzda, Binbir Gece Masalları’nı okuduğumuzda, Gılgamış Destanı’nı okuduğumuzda hatta Şampiyonların Kahvaltısı’nı, Görünmez Kentler’i, Kara Kitap’ı dahi okuduğumuzda değişmeyen şey; hikâye anlatıcısının bize kendi dönemi ve toplumuyla ilgili şaşmaz hakikatlerden bahsettiğidir.

İnsan, ne olduğunu, kim olduğunu sadece başkasının gözlerinde kavrayabilir. Aslında ancak birisi onu gerçekten sevdiğinde... Leyla bir mucize olduğunu bilmiyordu çünkü sevilmemişti; Leyla’nın köyündekiler onun bir mucize olduğunu bilmiyorlardı çünkü Leyla’nın kendisinde göremediğini başkalarının görmesi bir mucize için bile fazla imkansızdı.

Fetih elbette budur.Her fetih bir hikayeyikapatır ve yeni birhikayeyi başlatır. Çünkütamamlanan her hikaye,uhdesinde hikayelersaklayan şehri yenidenfethetme denemesidir.

Oğuz boyları, Türkistan’dan gelip Mezopotamya civarınayerleşirken yanlarında henüz pek az kişinin haberdar olduğubir maya getirmişlerdi. Analiz edilebilir, elle tutulabilir,rasyonelleştirilebilir olmayan bu özün, cevherin adıgönüldü. Maya, asırlar süren telaşsız ama süratli bir gayretle;at sırtında yaşayıp at sırtında kahramanca ölmeyiadet edinmiş savaşçıların sadağında, çöllerde, yüce dağbaşlarında esen rüzgârların sırtında getirilmişti.

Şehirlerin neden kadınlara benzetildiğini o gün anladım; çünkü bir şehri ancak ciğerindensökülen ve sonunda seni yakıp tüketecek bir yeminle çözebilirsin.

Gözlerime gönlüme, kılık kıyafetime,ardımda bıraktığım yola baktı. Olduğuyere oturup eliyle yanını gösterdi. Elineuydum. Tütün sardı, derin bir nefes çekti,uzattı. İçtim. Sorular sordu. Cevapladım.

Sana meydanlar şehrinden bahsedeceğim sevgili okur. Gündüzleri bankaları, borsaları,otoyolları, gökdelenleri, vapurlarıyla sıradan bir dünya şehrine benzeyen fakathava kararınca sanki göğüne Zümrüdü Anka’nın kanadı değmiş, Kaf Dağı üzerine kapanmışçasınabir masal şehrine dönüşen 15 Temmuz’dan. Sakinlerinin cenknamelerden,destanlardan, efsanelerden fırlayarak çıktığı, meydanın ortaya çıktığı şehirden.

Asa taşıyan ve yavaş yavaş şehrin sokaklarını adımlayan adam, ne hayvanatın, sübyanların heyecanını ne de şehrin insan sakinlerinin cehaletini umursadı. Gözlerini rengârenk kapılardan ayırmadan ilerledi.

Müthiş bir fırsata sahipsin! Wim Wenders’ın 1986 yapımı başyapıtı Der Himmel Über Berlin’i izleme fırsatına

Şeyh Galib’e bestesi Sadettin Kaynak’a ait “Fariğ Olmam Eylesen Yüzbin Cefa”yı açıp bir dinleyin. Kulağınızın pası silinsin, midenize doğru dürüst bir gıda girsin. Güzelden haberiniz olsun!

Güvercinlerimize gideceğimiz yeri fısıldadık; bizi takip ediyorlar, evlerimizde vesokaklarımızda gezinen kedileri sırtımıza aldık bizimle geliyorlar; şiirlerimize talip değilsinizzaten onlar da bizimle geliyorlar; Halep’in ruhu hikâyelerle örülmüştür, savaş tamtamlarıyla,duygusuz emirlerle, zulümlerle paslanmış kulaklarınız tek bir kelimesini bile işitemedi,hikâyemiz bizimle geliyor.

Şehirleri birbirine bağlayan bu gizli şehir, seyyahların özel haritasındave belleklerinde birleşir birleşir; dünyanın en esrarlı enbüyük, en göz alıcı şehrini oluştururlar. Ara Şehir, Şehirler Arası,Araf... Bugüne kadar kendisine pek çok isim verilse de en çokbilinen adını duyunca beni daha iyi anlayacaksın.

Şehirleri birbirine bağlayan bu gizli şehir, seyyahların özel haritasındave belleklerinde birleşir birleşir; dünyanın en esrarlı en büyük, en gözalıcı şehrini oluştururlar. Ara Şehir, Şehirler Arası, Araf... Bugüne kadarkendisine pek çok isim verilse de en çok bilinen adını duyunca benidaha iyi anlayacaksın.

Günümüzün seyyahları, kaşifleri, okur ve yazarlardır. Manguel'in dediği gibi "Bizler toplumun kurallarına uyması gereken sosyal hayvanlar olsak bile, dünyayı sözcüklere dökerek, o sözcüklerle deneyimlerimizi yeniden canlandırarak yeni baştan tahayyül ederek öğrenen bireyleriz de aynı zamanda." Burada yeni baştan tahayyül etmek konusunu önemsiyorum. Çünkü Aykut Ertuğrul'un hazırladığı Seyyahlar ve Kâşifler Kitabı tam da bunu amaçlıyor.

Karşılaştığım her kişiyi benden iyi, benden güçlü, benden zeki... sanmak elbisesini ilk defa o yaşlarda üzerimde denemiştim. Yapışkan, büyüdükçe bedenin ve ruhunun şeklini alan bir elbise olmalı ki şu yaşa gelmiş olmama rağmen çıkarabildiğim söylenemez doğrusu. Tam da bu yüzden insan seksenine gelse bile “yetimdim” demez “yetimim” der. Çünkü yetimlik, insanın ruhuna yapışan bir ebedi şimdiki zaman elbisesidir.

Gökdelenler, plazalar mı? Elinde kahve fincanıyla molaya çıkmış ağır parfüm kokulukadın ve erkeklerin akşamdan kalma şişmiş göz altları mı? Karınca yuvaları gibi sürekliinsanların bir şeyler taşıdığı, içinde zamanın, insanların, çocukların, masumiyetinkaybolduğu elektrik yüklü alışveriş merkezleri mi? Bunlardan biri mi? Hepsi mi? Nedir birşehri, bir şehir yapan? Evler mi, insanlar mı, yollar mı?

Can yeleği ortalarda görünmüyor. Ya hiç olmadı ya da deniz dibinde haince parıldamaya devam ediyor. Uçsuz bucaksız deniz, kum-sal, martıların çığlıkları ve kıyıya vurmuş bir ceset, yüzü toprakta bir çocuk. Karanlığı takip eden büyük bir sessizlik. Sahi o dükkanlarda çocuklar için yelek bulunur mu? Dünyaya sırtını dönmenin yeleği.

“Peki bunun babaannelerle ne ilgisi var?” dediğinizi duyar gibiyim. Sizlere derin teessüflerimi sunarken, ilk olarak Yaşamak İçin Anlatmak, Bir Şehrazat Biyografisi isimli iddiasız ve daha demin hayal gücünden yoksun olmakla suçladığımız romanımızın final sahnesini huzurunuza sunabilirim.

Aykut Ertuğrul günümüzde değerlerin, düşüncelerin, kavramların, poetikaların, yaşam tarzlarının ve hızının aşırı değiştiği zamanlarda, yani tuhaf zamanlarda yazmanın ne demek olduğunu sorguluyor. Bunu yaparken de hem gelenekle günümüz arasındaki iletkenliğe dikkat ediyor hem de romantik ya da nostaljik bir saplantıya girmekten kaçınıyor.

Dakikalarca güldü. Diğer koltukta cansız yatan ikizinin yanına gitti. Sol bileğini eline aldı. Değişik bir hareketle gezdirdi parmaklarını. "Merkez. Dünya Fetih Ordusu'ndan RDRL Deneyi Sorumlusu And. Er. YKTRTGRL konuşuyor. Dünya'dan bildiriyorum. Başarılı. Tamam. Başarılı. Duydunuz mu? Başarılı. Biyolojik bedene tam fonksiyon çalışan işletim sistemini aktardık. Tamam."