Almanya’dan haber geldi. Menfez zinciri kırmış hanımını boşamış dediler. Ve Cesim hemen Almanya’yı aradı. Menfez tek cümlesiyle özetledi. “Deterjan reklamı bitti emmioğlu.” Cesim; “reklamlar bitti şimdi hayat başlıyor desene” deyince gülüştüler.

Ben iki gece üç gün kendimle münakaşa ettim. Dümbelekçalmaya başlarsam babam beni evlatlıktan reddeder mi? Anam,oğlum delirdi diye ağıt yakar mı? Ahbaplarım benimle alay edermi? Daha ne sorular sordum. Sonunda Fadişimin hatırı ağırgeldi. Güç bela, utana sıkıla dümbelek kursuna başladım.

Bunu size garanti ederim ama bir şeyi garanti edemem; rüyamda doksanlara gol atıp koca bir stadı ayağa kaldırıp çıldırmayacağımı ve kameralara koşup bu gol annem için diye sevinçten ağlamayacağımı garanti edemem...

Hayat böyle akıp giderken hikâye her yere yayılmış. Uğur tezgâhtan aldığı para ile bir kutu tursil deterjan almış tezgâh açtığı stadyumun hemen dibinde akan dereciğe boşaltmış. Görenler diyor ki bir meraklı bir iştahlı boşaltıyor ki sormayın. Neden yapmış böyle bir işi çocuk?

Sükûnet ile pısırıklığı karıştıran cahil insanlar vardır. Ama bir çiçeğe eğilir gibi bakabilenler görürlerdi ki Meşgule’nin insana ürperti verecek kadar derin gözleri vardı. Ama bu derinlik karanlık kuyular gibi değil de yağmur bahçelerin serin derinliği gibi bir derinlik.

Neşet günlerce okul idaresinden kaçmaya çalışarak ceketsizliğini sakladı. Sonraki hafta ise müdür bey bir pazartesi sabahı Neşet’in öksürük sesi okul bahçesini tutunca ceketsiz törene katıldığı için Neşet’in kulağını çekti, azarladı ama “...neden bu haldesin?” demedi.

Mevla’nın işlerine akıl sır ermez. İkibacı bin tane naz bin tane cefa ile iki sazcıyı öyle bir hizaya getirdi ki bırak birbirleriyle çekişmeyi ekmeği ağızlarına götürecek takatleri kalmadı da bir zaman ekmeği kulaklarına götürdüler.

Ama işte mastır imtihanı diğer imtihanları gibi başarılı geçmemişti. Kızıyordu, “Siyaset karıştıbu işe. Hem de pis siyaset var. Yoksa ben cevaplarımdan eminim. Bir sene boyunca İngilizcekursuna gittim. Bu kadar sürede harcadığım parayla bir Şahin alır, tüp taktırır gezerdim.

Atlardan bahsederdi. Atların koşması, yelesinin rüzgârla savrulması onu heyecanlandırırdı.“Kitapta yeri var. Koşan atlara yemin var dikkat isterim.” diyordu.

Neslişah’ın isteyeni çoktu da iki aile pek ısrarcı idi. Biri komşu köyden Kamber’in oğluYusuf. Diğeri Polis Sinan. İkisi de pek efendi pek namuslu çocuklardı. Nurettin Dayı kızınakıyamıyordu. Ama bir cevap bekliyordu herkes.

Sonra ta İstanbul’dan bir ses veren oldu. Vay gurbanım amma ne ses! Adı Tayyip dediler.Ben ilk gördüğümde ağlamışım. Niye yaş dökersin diyen oldu. Bunu da elimizden alırlarsayanarım demişim. Neden dersen yüreğimizde korkumuz eksilmesin diye bizi çok ezdiler.Biz ezik büyüdük yeğenim. Yaşı yüze yakın bir Nisa Yengem var. Ona sordum nasıl bulursunTayyip Başkanı diye. Çok dölek bir adam amma kendi haline komazlar dedi.

Anneme neler ettim. Git dedim git şu Ayşe’nin derdi neymiş bir bak. Annem dayanamadı. Atkısını sırtına attı. Ben balkonda pusudayım. Annem gitti gelmedi. Ben balkon demirini tırnaklarımla kazımaktayım. Sonunda geldi annem. Atkısını sırtından atmadı.

Atiye’yi nasıl hayat döndürecektik? Psikologlara sorsam onlar profesyonel bir gülümseme ilebir sürü laf ederler ve bana göre büyük dert olan Atiye’nin durumunun oldukça sık rastlananbir durum olduğunu ve çaresinin olduğunu falan söylerlerdi. Hanım psikolog oradan biliyorum.Ama yine biliyorum ki anne eksiliğine yalan dünyanın bir çaresi yok.

Para verirsen iyi halı sahada, temiz mekânlarda oynarsın. Para verirsen temiz, aydınlık, ferah mağazalarda spor malzemeni alabilirsin. Ama kitap işi öyle değil, dünyanın parasını da versen değişen bir şey yok. Kitap tutkunluğun varsa tozlu raflara, kötü çaylara, canından bezmiş tiplerle sohbete mahkûmsun.

Meysu kapağı neden bu kadar değerliydi o zaman çokanlamıyordum. Sonradan anladım. Meysu bizim bakkalagelmiyordu. Sadece orman içindeki kır gazinosuna gelirdi.Küçük kahverengi şişesi içinde bildiğimiz meyve suyusatılırdı. Meysu kapağı alabilmek için kır gazinosunagitmen gerekirdi.

Oruç geldi. "Ve ağızları misk gibi kokanlar ve o gün insanlara gülden ağır bir söz söylememiş olanlar ve o gün almayı değil hep vermeyi düşünenler ve o gün "sabredenlere hesapsız ecirler verilecektir" müjdesi ile müjdelenmiş olanlar meleklerle birlikte iftar sofrasına oturuyorlar. Allah'ım, şükürler olsun oruçluyuz..."

Calvino kendi kurmaca dünyasında en çok tekrar eden imgenin kent olduğunu söylüyor; Borges'e sorsalardı (belki de sormuşlardır) labirent cevabını verirdi. Biz Atay için bunun "oyun", Tanpınar içinse pekala "zaman" olabileceğini düşünüyoruz. Yeterince ısındıysanız artık sorumuzu soralım: Ya sizin? Sizce neden?

Tüm yurda salma saldılar. Haber gönderdiler. “Bir hayır işimiz, birsevdalı kardeşimiz, bir de güzel planımız var. El atın kurtaralım Zakir’isevda çukurundan.” dediler. İnsaf sahipleri ceplerini yokladı. Yurdunhemen hemen her odasında bir sevdazede vardı zaten. Kendisi de sevdalıolanlar bugün Zakir›e yarın bana diyerek ne var ne yoksa verdiler.