Ağlamak istiyorum sayın seyirciler
Bunu size garanti ederim ama bir şeyi garanti edemem; rüyamda doksanlara gol atıp koca bir stadı ayağa kaldırıp çıldırmayacağımı ve kameralara koşup bu gol annem için diye sevinçten ağlamayacağımı garanti edemem…
Ben futbol oynamak için ne çok şey harcadım. Futbolda bir kariyerim olsun diye nelerden geçtim bir bilseniz… Ama olmuyor. Ben futbol oynayamıyorum ve futboldan anlamıyorum…
Kişisel tarihim bu durumun en iyi kanıtıdır.
Yirmi yedi yaşımdayken arkadaşlar arasında oynanan bir halı saha maçında yedek bırakıldım.
Yirmi yaşımda sabaha kadar futbol yorumu izleyip pazartesi sabah “abi ofsayt falan yok, tamamen sarı kart” diyerek kahvedeki herkesi kendime güldürdüm ama bunlardan evvel on yedi yaşımda, penaltıdan taca atmayı espri olmaktan çıkararak mahalledeki bebelere altı ay malzeme oldum.
Halı sahaların ter kokan kötü soyunma odalarında aşağılanma seanslarına paydos!
İlkokuldayken arkadaşlarım yalvarırlardı ; “abi bunu bari at boş kale yaaa…” Ama ben boş kaleye de gol atılmayabileceğini onlara gösterdim.
Uzatmaya gerek yok!
Hayal kırıklıkları, gece ağlamaları, mini bir servet edecek kırılmış cam çerçeve paraları, “yuh abi ya valla yuh“ sesleri arasında bugün, yirmi dokuz yaşımda hem de doğum günümde armağan edilen Ronaldinyo forması üzerimdeyken futbolla ilgili her şeyi bırakıyorum.
Artık meşin yuvarlakla ilgili hiçbir şey duymak istemiyorum.
Beraber maç izlemelere son!
Halı sahaların ter kokan kötü soyunma odalarında aşağılanma seanslarına paydos!
- Uzatmaları oynamadan bitiriyor ve söz veriyorum artık futbol yok hayatımda.
Bunu size garanti ederim ama bir şeyi garanti edemem; rüyamda doksanlara gol atıp koca bir stadı ayağa kaldırıp çıldırmayacağımı ve kameralara koşup bu gol annem için diye sevinçten ağlamayacağımı garanti edemem…
Ağlamak istiyorum sayın seyirciler…