Kendi ölümlerine sahip adamları ve atları çatlatan hızın coşkusunu konuştuk sabaha kadar. Marlen Dietrich’in küstah bir fotoğrafına bakıp Prusya Mavisini tartıştık. Bir daha da görüşmedik. Kimse tahammül edemez kendi cenazesini izlemeye tanıdık bir gözde. Yıllar sonra bir vincin tepesinde tekrar düşündüm seni. Hiç var olmayabilirdin. Fakat bazıları var olmasa bile onları icat etmek gerekir.

Margit, Tuna’nın ortasında iki kıyıya da ait olmayan o üzgün kimsesizliğiyle güneşi çağırıyor benim için. Nehir adaları, durmanın akmaya karşı küstahlığıdır. Her şey akar gider ve o öylece kalır. Susmadan önce seçtiğimiz o kelimenin öylece kalması gibi alnımızın ortasında. Kısmet...

Odamın duvarındaki Aliya İzzet Begoviç resmine bakıp “Abi bu Atatürk mü?” diye sordu yine biri. Ben Aliya İzzet Begoviç olduğunu söyleyince, “Demek Atatürk’ü ne kadar seviyorsa benzeyivermiş.” dedi.

Kaldığımız her yerde “başka gidecek bir yer bilmiyorum” gizli. Bunu mekâna dönüşmeyi peşinen kabul etmiş olmamızda arayabiliriz. Gidecek başka yer aramayan insanların çoğu tedbirlidir. Çünkü hiçbirimiz bir “acaba”nın içine düşmeden, “burası bizim yerimiz” diyemeyiz, her zaman bir acaba vardır.

Soluğu onun mütevazı evinde aldım. O küçük ev, alabildiği kadar insan almış, birazı da kapı önünde sokakta şaşkınlıkla birbirimize bakıyorduk. Okunan duaları, o sessiz o vakur yası dinledim. Konuşmak konusunda kararsızdı herkes. Şair'in ölümü karşısında sözcükler, mahcup, yetersiz, güçsüz asılmıştı dudaklarımızda.

Bir derginin en büyük ödevi, kendi zamanını duymak ve çağdaşlarını izlemektir. Cins, 5 yıldır süren yolculuğunda bunu yaptı. Yazı aldığımız yahut söyleşi yaptığımız isimlerin listesi bile arayışımızı ve çabamızı gözler önüne serecektir.

Ölmek bir kabiliyetti bizim için. Nefes aldığımız her an onu biz şekillendirirdik. Atını mitralyözlerin üzerine süren adama aptal denilmezdi. Bu en büyük felsefi sorun da değildi. İman vardı, inşallah yürürlükteydi. Poliçe nedir bilmeden camideki en ön safı terk ederdi ihtiyarlarımız. Terk etmek ehil işiydi. Allah hayırlı bir ölüm versindi.

Yüz yıl öncesini yüz yıl sonrasına ulamanın harikulade çemberinde, “merkezinde bir hakikatin” talibi olacağız çünkü. İşte o zaman başarı değil rıza, hırs değil sebat, konfor değil huzur geçerli olacak bizim için.

Gözümü kapatıyorum ve görüyorum; yumurtaları soğuk sudan çıkarıyor şair. , hafif bir duman, daktilodan yayılan mürekkep kokusu, gömlek cepleri. Gazete seriyor masaya, Korutürk ölmüş. Peynir beyaz, yumurta beyaz, gömlekler beyaz.

"Vaktim olsa, bir durup yavaşlayabilsem, evim otelim oldu" dediğiniz zamanları düşünüp yapamadığınız, ertelediğiniz ne varsa yeniden gündeminize alın. Belki de bir tür telafi imkânına kavuşmuşuzdur. Neden olmasın?

Bugün İslam olmadan yakın olması mümkün kılınan her neyse o bir işgal girişimidir. Çünküyedi düvel bir olur, ateş kusan gemilerle, mavzerlerle makinelerle gelir ama adına şehitlikdenilen büyük mertebeye toslar gider. Yenilsek de kazanırız. Kalanlar “bir gün mutlaka”der. Bir gün mutlaka demek iç kalemizdir. Huruç hazırlığıdır.

İnsanları seyrediyorum. Granit kaplı minimal mutfaklarında tutkusuz ve sessiz birbirlerine bakmadan yemek yediklerini görür gibi oluyorum. Steril bir dişçi muayenehanesi gibi hayatlar. Bir çingenenin aşktan gebermesini izlemek için gelmişler. Kahrolsun Bizet, kahrolmaya değecek kadar çok şey var bu dünyada.

Limon ağaçlarının altında biraz oturuyorum sonra. Elim defterime gidiyor. Sevdiğim bütün kelimeleri şeker gibi eritiyorum üzerinde. Yerlerde çürümüş limonlar içinde bağdaş kurup oturan ve birbirlerine hafız falı bakan kadınlar ıslığın sesini duymuyorlar. Ne de fark ediyorlar gittikçe büyüyen gölgesini şahinin...

Kapıdan çıkıp temiz havayı içime çekince saatler sonra ilk defa uyandım. Ve ilk fark ettiğim 34 plakalı bir taksi oldu. Panik bütün olan bitenden daha hızlı bir şekilde beni ele geçirdi. İstanbul’dan uçağa binip İstanbul’da inmiştim. Ya da hız kendi akışına yönelmiş ve beni bu akışta geride bırakmıştı. Hızın bizi unutacak kadar arttığı bir çağa sonunda geldik mi?

Kendisi hakkında inatla susan bir şehirdeyim. Sessizliğin surları içinde bir kalebent olarak dolaşıyor sözler. Her harf paslı bir bukağı gibi ağırlaştırıyor düşünceyi. Sınır bekçisinin ağıtı yağlı bir kementtir geçmişten gelip bugünün boynuna dolanan. Islık sesi donuyor havada. İsa’dan sonra 2014. İznik

Bir varız bir yokuz. Ülkeler, şehirler ve mevsimler değişiyor.Her şey başlangıca, biz başlangıca doğru gidiyoruz. Usulcakenardan kenardan giden pergel bu devranda bizi ortaya alıyor.

Şimdi bütün bunları Nordik bir evde, bembeyaz bir geometri içinde hayal ediyorum. Dünya berbat bir simetri hastalığına tutulmuş. Soğuk, kurumsal ve kadastronun her yeri kapladığı evler. Her şey ölçüldü ve kayıt altına alındı. Öfkemiz ölçüldü, sevincimiz ölçüldü, üzüntümüz ölçüldü. Sınıflandırıldı, hesaplandı ve kullanıldı. Steril cinnetler, nordik aileler, metalik tatlar. Bütün bunların yanında hesaplanamayan her şey ne kadar diri.

Monterrey gerçekten çölün ortasındaymış. Geceyukarıdan bakarsan sadece belli bölgelerin aydınlatıldığınıgörürmüşsün. Kalan diğer yerler fakir mahalleleriymiş. Oralarıaydınlatmıyorlarmış. Yani dediler ki senin sonsuz bir deniz zannettiğinaslında fakirler ve onların karanlıkları...

Ahtapot diyor Najwan, ahtapot görmek ister misin?Evet diyorum, evet bir ahtapot görmek isterim. Birduvarın kenarına gidiyoruz. Üzerine çıkıp, şehrintam karşısındaki tepelere bakıyoruz. Gördün müdiyor ışıktan ve nefretten yapılmış bu ahtapotu?Kahkahaları, çatal kaşık seslerini, Şabatları, YomKipurları görüyor musun?

Elimde sanki hala bir bardak oralet var gibi. Bulunmamın abes olduğu bir başka yer daha. Carmen çok tekinsiz. Sevmeye başlıyorum. “Bana güven demiştim.” diye fısıldıyor kulağıma.

Yayın hayatına yeni bir vizyon katarak çok az bir zamanda yüzlerce kitap neşreden Ketebe Yayınları’nın Genel Yayın Yönetmeni Furkan Çalışkan ile konuştuk.

Aylık “Anlam Arayışı” Cins, 2020 Haziran sayısı ile raflardaki yerini aldı!

Nihayet Dergisi, şair ve yazar Furkan Çalışkan'a sordu.

Kendisi hakkında inatla susan bir şehirdeyim. Sessizliğin surları içinde bir kalebent olarak dolaşıyor sözler. Her harf paslı bir bukağı gibi ağırlaştırıyor düşünceyi. Sınır bekçisinin ağıtı yağlı bir kementtir geçmişten gelip bugünün boynuna dolanan. Islık sesi donuyor havada. İsa’dan sonra 2014. İznik.