Gaza ruhundan, fetih arzusundan, Allah’ın adını yüceltme davasındanvazgeçip, medeniyetimizi inşa edip, köprüden geçenden degeçmeyenden de altın almaya niyetlendik, dünyayı bizim zannedip,mülke el koymaya kalktık, heyhat! Hakikati elimizde tuttuğumuz,tabi olana dağıtacağımız vehmine kapılıp şirke mi yaklaştık, erimişdemire kudretini verene teslim olacağımız yerde o demirden nicemedeniyetler mi çıkarmak istedik, bilmeyi isterdim...

Öyle bir dünyada yaşıyoruz ki hesap kitap yapmadan, hiçbir meseleye kendi çıkarını katmadan iş yapılmıyor. Düşünceye grup aidiyeti ve kişisel ikballerini karıştıran bir kamu oluştu. Düşünce hesap kitabı kaldıramaz. Düşünce kişisel ikballeri, grup çıkarını kat’a reddeder. Düşünce saf, yalın, öz’dür... Öyle bir öz ki, hakikatle ilişkisini doğrudanlaştırır.

Türkiye’nin kurtuluşu için öncelikle, kendi aidiyetimizi, aktüel bağlılığımızı, dünya sistemiyle ilişkimizi iyice düşünüp zihniyet devrimi gerçekleştirmeli, şuurlu bir irade ortaya koymalıyız.

Özgürlük erk sahiplerinin muhalefet dili olarak kullanılmaya devam ediyor. Özgürlük söylemiyle iradeleri teslim alınanlar kapitalist düzene en çok odun taşıyanlar oldu.

İnsanen çok dürüstlüktür, en çok samimiyet, en çok sahicilik... Öfkesinde, sevgisindesamimi olan, söz ve eylemlerinde sahiciliği elden bırakmayan, tevazuyla beslediği hayatınıasl’a sadakatle sürdüren, savcısı merhamet, hâkimi vicdan olan bir insan ahlaklıdır.

Küresel Medeniyet muhalifleriyle büyür, güçlenir...İsyankârlar, eylemciler, kapitalizm karşıtı göstericiler sistemegiremediklerinden şikâyetçidirler... Yanlış anlaşılmasın,kapitalizmi bitirmek için çırpınmazlar. Maaşlı burjuva olmakisteyen, “muhalif” bir kitle büyütür Küresel Medeniyet’i.

İslamcılar mümkünden imkâna, imkândan gerçekliğe geçmede sorun yaşadı. İslamcılığınhedefleri yitik değil. “İslamcı ufuk” denildiği zaman yüzlerde pis bir tebessüm beliriyor;çünkü küçük mutluluklar, ufarak kazançlar, dünya sisteminden koparılan minik ısırıklarMüslümanlar için büyük kazanım olarak görülüyor.

Bugün Fetöcü darbe girişimi gösterdi ki dünya sistemi Türkiye’ye bir ömür biçiyor. 2023yılı bu ömrün ne kadar olduğunu gösterecek kritik eşiktir. Dünya sistemi, 1970’li yıllardanitibaren besleyip büyüttüğü, 80 sonrasında da başta askeriye olmak üzere devletin kontrolnoktalarına yerleştirdiği bu yapı ile Türkiye’yi kontrol ettiği halde artık ülkenin varoluşunakastettiği için bu unsurları harekete geçirdi.

Trump’ın gelişine umut besleyen, kapitalizmin bütün kurallarıylazengin olmuş bir adamdan merhamet, umut, gelecek bekleyeninsanlar olmak biz Türklere, “alemlere rahmet olarak gelen”Peygamber’in ümmetine yakışmaz... Sorgulamak istemiyorumbile, Müslüman olmak ile Müslüman kalmak arasındaki ince çizgiTrump’tan bir gelecek beklemenin neresinde durur!

Soyluyuz, seçkiniz... Asaletimiz ceddimizin kanından değil Haçlı’yı kırma şerefinden gelir.Aslımız, atalarımızın akrabalık ilişkilerinden değil, Kudüs’ü kâfirin elinden almaya, Kosova’da,Varna’da, Sırpsındığı’nda Allah’ın adını yüceltmemize, “Tevhid”i kâfirin alnının çatınakazımamıza dayanır.

Dünya sisteminin oyuncağı haline gelen her bir Müslüman, İslam’a bir ihanet vesikasıdır. Türkiye’de batılılaşma dediğimiz modernlik hamlesi boyunca pek çok grup, parti, birey, ulema, aydın dünya sisteminin çarklarını yağladı, tamir etti, dişlilerinden biri oldu; pek çoğu da o dişlilerin arasında öğütüldü gitti.

Aydın, batıda eğitimini aldıktan sonra orada gördüklerini, öğrendiklerini Devlet-i Âliye’ye, halka aktaracaktı... Evet, aydın aktarmacıdır, kendinden, toprağından, havsalasından, vicdanından, yüreğinden, değerlerinden, tarihinden kalkmaz; varsa yoksa batı medeniyetinin üstünlüğünü satar bizlere. Hem de ballandıra ballandıra, hem de kıra döke, eze eze, aşağılayıp küçümseye küçümseye...

Millilik genel olarak “halkımızın uhdesinde” bulunan bir yaşama biçimi en başta... Bir düşünce yapısı, hassasiyet ve kırılganlık ölçüsü. Yıllarca Türk milletine hakaretler edildi, bugün kendini milli ve yerli olarak görenler de, insanımızı sağcı, muhafazakâr, idare-i maslahatçı, cahil, bilmediği halde oyuyla Demirel’i, Çiller’i, Ecevit’i iktidara getiriyor diye yaftaladı, küçümsedi. Milli irade kimden yana ise halk o derece övgüye mazhardır, yücedir.

Aslında Akif de biliyordu,batının ahlakının tekniğinidoğurduğunu... Fakat gündelikhayatta bile o teknik edevataihtiyaç var. Bilhassa askerisahada... Denizaltılar, uçaklar,tanklar Birinci Dünya Savaşındakullanıldı. Böyle bir ortamdaahlak sorgulaması yapmakentelektüel tartışmaya bile imkânvermez, vermiyor. Beka meselesimeseleleri etraflı düşünmeyigüçleştirir, pragmatist olanayöneltir haliyle...

İpleri başkalarında olmayı itikadi sorunkabul eder, siluetlerin varlığını küfredüşenlerin haliyle yorumlarız. Şartlarınolgunlaşmasını da bekleriz, şartları bir andaolgunlaştırıveririz de. Düşünce çağırıyorsa,şartları ortadan kaldırmak biz Türklerin işidir.

Darbeler statükoyu yeniler, çeperlerinden ayıklar, temizler, aslî fonksiyonuna geri döndürür. Aktörleri değiştirir, dünya sisteminin cari doktrinlerine uyumlu sistemi kurar, yeni kurumlar ihdas eder, yöneticileri belirler, hukuki alt yapıyı oluşturur, iktidarla beraber muhalefeti de dizayn eder, sınıflar, cemaatler, cemiyetler kurar, güçlendirir, fişi çekilmesi gerekenleri hizmetinin niteliğine göre rezil ya da vezir ederek arşive kaldırır.

Küfrü tefrik edebilme yetisine Anadolu’da sahip olduğumuza göre artık millet olarakdüşündüğümüz yerde değiliz; düşünüyoruz varlığımızı varlık alem inden alıp insanolma haysiyetine yükseltebiliriz.

Erken dönem Osmanlı düşünürleri, devlet ricali Müslümanların tembelliğinde, miskinliğinde Batı insanının çalışkanlığında karar kıldı. Öyle bir karar ki bu Batı insanı “İslam’ı Müslümanlardan daha iyi anlamış, daha iyi yaşıyordu.” Olabilir mi; kompleks, beceriksizlik ve güçsüzlük suçu kendimizde aramaya itti. Normaldir, kişi sahip olmadığı meziyetler ve geri kalmışlığını, ezikliğini, önce kendisinde akabinde çevresinde arar.

Medeniyet bir sonuçtur. Müslüman, medeniyet kurmak, yani belirgin bir hegemonya, mimari üslup, şehir planı, iktisadi nizam inşa etmek için yola çıkmaz tam tersine Müslüman olarak yaşama biçimi geliştirdikten sonra yapıp ettikleri ister istemez bir sonuca onu iletir; işte bu sonuç medeniyettir.

Demokrasinin Türkiye’deki vazgeçilmez konumu nedeniyle şunu sorma hakkımız var: Demokrasiden bir Medinetü’l Fazıla çıkarmak mümkün mü? Müslümanlar olarak bir kendilik ortaya koyma çabamızın bulunmaması tahayyül edilemeyeceğine göre, bize özgü gündelik hayat yaşama hatta inşa etme çabamız olamaz mı?