Her şeyi bildiğimizi düşündüğümüz o sabahı unutamazsın artık. Ustalığın son sınırını. Belki 15 yaşındasın, belki de 55. Fark etmez. Her şeyi bildiğimizi düşündüğümüz o ilk sabahı herkes yaşamıştır. Bir ayrılık, bir yoksulluk ve bir ölümün ardından.

Yalnızlık nedir diye düşünür dururuz? Okuduğumuz bir şiir, roman veya deneme kitabında yalnızlığa dair bir cümleyle karşılaştığımız zaman hemen altını çizer, sosyal medyada paylaşır, zihnimizin bir köşesine atarız. Bu söz ne kadar doğrudur acaba? Ya da bu söz ne kadar kendi yalnızlığımıza uyar; onu açıklar, anlamlı hale getirir ya da derinleştirir?

Yol boyunca ağlar, içini dökersin yollara. Türkü üstüne türkü dinlersin. Tek başına ırmak kenarında yürür, türbeleri ziyaret eder, dağlara tırmanırsın; ama dönüş yine gecenin koynunadır. Yalnızlığadır. Aradığın arkadaşlarınadır. Arkadaşlarına olduğu gibi açılamazsın.

İroninin esnekliğine, yıkıcılığına, duygusal yoğunluklarımızı dizginlemesine, ayrıntılarda derinleşmesine, ahlâkçı görünmeden bizi ahlâkî tavır almaya zorlamasına her zaman ihtiyacımız var.

Yapay zekâ, insanlığın gündelik hayatını kökten değiştirdi. Ancak en önemli sorulardan birisi hâlâ cevapsız: Yapay zekâ, bir gün bilinç kazanırsa ne olur? Bu ihtimalin gerçekleşmesi durumunda insanlık nasıl bir geleceğe adım atmaya hazırlanıyor?

Memleketimizde hangi resmi evraka baksanız neredeyse hepsinin bu Times New Roman denen karakterle yazıldığını görürsünüz: Sanki başka yazı karakteri yokmuş gibi lokantadaki menüler, camekândaki yazılar, resmî kurum tabelaları da hep aynı yazı karakteriyle yazılıdır.

David Le Breton, Acının Antropolojisi kitabının anestezi ile ilgili sayfalarında R. Selzer adlı cerrahın başından geçen bir olayı anlatır. Cerrah bir gün odasına girdiğinde yeni ameliyat olmuş bir kadını karşısında bulur. Kadın elindeki usturayla karnını yarmış ve eliyle organlarını karıştırmaktadır. Kadın tekrar tedavi edilir, tehlikeyi atlattıktan sonra cerraha şöyle der: “Çok canı yanar insanın bu durumda değil mi? Yani şunu demek istiyorum: Gerçekten kendi bedenim olsa…

Yemek seçimlerimiz, yalnızca açlık hissimiz ya da beslenme ihtiyacımızla sınırlı değil, çoğu zaman duygusal durumlarımızın etkisi altında da şekillenebiliyor. Mutlu olduğumuzda kendimizi hafif ve sağlıklı yemeklere yöneltirken, stresli veya üzgün hissettiğimiz anlarda şekerli, yağlı ve kalorisi yüksek gıdalar yiyoruz. Peki bu tercihleri bilinçli olarak mı yapıyoruz yoksa duygularımız bizi yemek konusunda yönlendiriyor mu?

Sevgiyi aramak mı? Sevgi görmediği için mi? Yoksa hazzın peşinde mi?

Antropolog Mary Douglas “Kirlilik, bir şeyin olmaması gereken yerde olmasıdır.” diyor. Bir damla yağ ya da bir yudum çorba kirliliğe dair bir işaret taşımaz. Fakat o bir damla yağ kravatımıza sıçramışsa ya da çorba karşımızda yemek yiyen kişinin sakalına bulaşmışsa onu kirli buluruz. Bunun gibi öfke de hayatı tanzim edişimizle ilgilidir. Annemiz çayını kendin doldur dediğinde sinirlenmeyiz ama işyerinde çalışanlara servis yapmakla görevli kişi müdürüne aynı cümley…

Şehri görmüyor, duymuyor, tatmıyor, koklamıyor ve dokunmuyoruz ama onun içinde yaşıyoruz. Yani her geçen gün gelişen, büyüyen, değişen kentle aslında gerçek bir bağ da kurmadığımızı söyleyebiliriz. Yaşadığımız mekânı beş duyumuz üzerinden algılamaktan çok uzağız. Peki bir kente nasıl dokunulur? Sanatçı ve mimar Sinan Logie, kentlere ayaklarımızla, yürüyerek dokunduğumuzu söylüyor. Kendisi de İstanbul’a ayaklarıyla dokunmak için yürüyor. Bu noktada akılard…