Vay hâline de şu alın yazan merakın ki, bir kez bir çatlak bulup bilincin hücresinden dışarı çıkarak aşağı bakabilen ve şimdi anlayan, ki insan, merhametsizlik, ayartılmışlık, doyamazlık, öldürücülük içindeyken, bilisizliğinin gelişigüzelliği içindedir; sanki, bir kaplanın sırtına binmişken, düşlere dalıp gitmiş gibi. Nereden çıkabilir ki, o zaman, bu durumdayken, herhangi bir doğruluk güdüsü!

Medya ya da başka bir kanalla göz önüne getirilen, görünür kılınıp arzulanan bir perspektifle sunulan şöhretler, modern çağın şeyhleri konumundadırlar. Magazin siteleri ve sosyal medya bu şöhretlerin her anını; evliliğini, doğan çocuklarını, boşanmalarını, işledikleri hayırları bir evliyanın kerametini anlatır gibi paylaşarak ve ısrarla haberleştirerek halk üzerinde güçlü bir imaj oluşturuy…

Gidersin Kreuzberg, yürürsün Piccadilly, oturursun Cihangir olursun. Akışkan mekânları daha akışkan kimlikler olarak doldurursun. Otantik bir varoluş mudur bu? Martin Heidegger’e göre değil.

Bu topraklarda kıymetleri hiç bilinmese de, buna zerre aldırış etmeyen; o cesur, idealist, meraklı, çalışkan ve kararlı kahramanlara... Bu memleketi tutkuyla seven yakın tarihimizin tarifi imkânsız Don Kişotlarına... Ruhlarınız şad, mekânlarınız cennet olsun. Hayalleriniz hayallerimizdir!

Kişinin gücü maddi zenginlikte değil, yüksek hedefler geliştirip uğruna savaşmasındadır. Bazen elde etmekte, savaşı kazanmakta, sonuç almakta değildir hürriyet; reddetmektedir. Asıl savaş reddetmeyi başarmaktadır. Kişi reddedebildiği ölçüde güçlü, iktidar ve özgür olur!

Geçici, yavan bir siyasal alan tüm insanları müzmin hevesliler kılıyor. Tutku ezber ifadelerdeki gibi hazza yatkın değildir hep, acı vericidir çoğunlukla, çünkü hayata, insanın kendine, yaşadıklarına, düşündüklerine ihtimam göstermesi zahmetli ve trajik boyutta ıstıraplıdır.

Çağdaşlık ve medenilik diye algılananla gerçekliğin bir biri ardına veya başka bir şeyler adına bu kadar maskara edildiği başka devirler olmuş mudur acaba?

Yarınki Türkiye’nin kurucuları, yaşama zevkini bırakıp yaşatma aşkına gönül verecek, sabırlı ve azimli, lakin gösterişsiz ve nümayişsiz çalışan, ruh cephesinin maden işçileri olacaklardır.

Estetik kelimesi yunanca "aisthesis"ten geliyor. His, duyum, duygu, duyumsamak, hissetmek demek. Bugün zamanın bize hissettirdiği parçalanmışlık hissinin çok bariz bir okumasını müzik sanatıyla yapıyoruz. Dünya değiştikçe algılarımız, duyumsama biçimlerimiz de değişiyor ve insan sanata, sanat insana karşılıklı olarak yansıtıyor bu dönüşümleri.

Ahlâk tinin teklifidir. Tin ancak bir şeyi birileri dediği için değil, o şeyi doğru bulduğu için yapar ya da yapmaz. Tin ahlâkla iyi ve kötüyü kendi varoluşsal teklifiyle gerçekleştirir. Şahsiyet kendi iyi ve kötüsünü evrenselleştirerek teklif hâline getirebilecek yetkinlikte yaşayarak inşa edilir.

Mutlak özgürlüğün imkânsızlığı karşısında, azami hürriyeti ancak “kendimizi başkalarından ayırarak” gerçekleştirebiliriz. Biriciklik, herkesleşmeme, sürüye katılmama şuuru ve iradesi kişi hürriyetinin başlangıcını teşkil eder. Almanlar buna bildung der, “kendini benzersiz kılma”...

Ömer Seyfettin'in her eşyaya -vicdanın bir uzantısı olan- merhamet ile muamele eden şahsiyetleri vardır. İnsanları kırıp dökmeyi, onlara kötü bir şey söylemeyi bırakalım, bir kır sineğini bile incitmekten imtina eden; onun küçücük vücudunu korumak isteği duyan ince ruhlu karakterler...

Herkesin ve her şeyin üzerine kan sıçramıştı. Aslında Hautey’in gözleri, kırmızıya boyanmış denizlere akan cesetten tepelere bile alışmıştı. Ama şunu bir türlü anlamıyordu, neden süngülerini kalplerimize saplarlarken kahkaha atıyordu bu insanlar?

Türler giderek birbirinin içine giriyor ve kendine özgü niteliklerden sıyrılıp kendi olmaktan uzaklaşıyor. Biz bunlara “hünsa tür” diyebiliriz. Bu tanımlamayı edebiyata uyguladığımızda rahatlıkla “hünsa metin”lerden söz edebiliriz.

Verili hayatın içinde Nietzsche’nin sert yargısıyla söylersek, insan yürürken bile zincirleriyle yürüyor; hamdolsun kapitalistler zincirlerimizi seçme özgürlüğü tanıyor! Seçme hürriyeti kişiye göreli özne alanı sunuyor görünse de yine Nietzsche’nin dediği gibi etkinliğimizi artırmadan, yaşamımıza bir şeyler katmadan bize yalnız bilgi veren bir dünyada, sistemde yaşıyoruz.

Karadeniz Teknik Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümü’nde görev yapan Necmettin Alkan, Sultan 2. Abdülhamid Han ve dönemi, Osmanlı yenileşme dönemi tarihi ve Osmanlı-Alman münasebetleri üzerine önemli çalışmalar yaptı.

1-Dehanın şarkısı hiç şüphesiz. Soylu ve derin meseleleri dert edinen bir zengin çocuğu o. Anlamaya çalışmakla geçmiş bir ömür. Tek bir kitapla felsefi tüm sorunları çözdüğüne inanacak kadar iddialı, Avrupa’nın en zengin işadamı olan babasından kalan

Doç. Dr. Kürşad Demirci Derin Tarih yazısında Zerdüştlük nedir? Kimlerin dinidir? sorularına açıklık getiriyor.

Tragedyanın Doğuşu, iki ayrı sanat dürtüsünün temsilcileri olan Apollo ve Dionysos adlı tanrıların arasındaki tatlı-sert çekişmeyle başlar. Nietzsche’nin yorumuna göre bu iki sanat dürtüsünden ilkinde heykel gibi görsel sanatlar mevzubahisken, Dionysos’ta cisimleşen ikinci dürtü müzik gibi imgesel olmayan sanatlarla ilgilidir.