On beşimde yüzümü çatmadım artık Ayağının bastığı toprak olayım istedim, Dünyalar durdukça durdukları yerde... Daha yukarılarda mı olacaktı gözüm?

"Ya edebiyat? Giderek görsel imgenin egemen olduğu bir ortamda ne denli güçlü bir anlatım aracı acaba?"

İyi öykü her çağda var. Bulmak ve hakkını vermek bazen zor oluyor belki ama beslenmenin zamanı da sınırı da yok galiba.

Gölgesi büyük olanın bekleyeni de çok olur. Yolda mısınız? Gölgenizde kaç muhteris saklı olduğuna bakın. Kaç kifayetsiz muhteris sığmış oraya? Sayı, size tuttuğunuz yolla, gölgenizin cesametiyle ilgili şaşmaz bilgiler verecektir.

Ömrünü deniz üstünde geçiren usta balıkçı, eski dostuyla uzun bir seyahate çıkmış gibidir. Önce balığı arar, sonra onu bulur ve kaybeder. "Beni öldürüyorsun balık, diye düşündü yaşlı adam. Ama hakkındır. Hayatımda senden daha büyük, daha güzel, daha sakin, daha asil bir şey görmedim kardeşim. Gel beni öldür. Kimin kimi öldürdüğü umurumda değil."

Ne zaman ki adam onu beslemeye değil onunla savaşmaya karar verir, o zaman canavar saldırıya geçer. Çünkü canavarla savaşmak, onunla arasındaki bulanık sınırı netleştirmek ve bulanıklığı yok etmek demektir. Oysa canavarla savaşamaz, onu ancak kendisinin bir parçası olarak besleyebilir. Canavarlar kurtulmak için değil, cebinde taşımak için vardır.

Fakat deniz onu oyuna getirmiştir. Aldatılmaktadır fakat şehveti o kadar büyüktür ki yoluna devam eder. Yolu bir dehlize çıkar ve o andan itibaren hep karanlıkta kalır. Deniz kış aylarında bile onun için cazibeli bir hayalken bir gün onu dehlizine çekmiş ve yutmuştur.

Ve nihayet, sis. Yolcu bilir, sis demek doruğa yaklaşmak demektir. Yaklaşmanın, ulaşmanın değeri azalır gözünde. Yapacağı işin ululuğu doldururken içini, şimdi onu ayakta tutan, yürüten, ilerleten doruğa varma düşüncesi bile değildir. Zerdüşt ise, yalnızlığını düşünür daima. Konuşur kendisiyle.

İnsanın mutlak yapısı olarak kabul edilen özgürlük, insanın yaşadığı en olumsuz koşullar tarafından bile yok edilemiyor. "İnsan, celladın ellerindeyken bile özgürdür." İnsan özgürlüğü res cogitansta, yani "Kendi-için-varlık"ta değil, res extensada, yani şey olarak bedende görünüyor. Kendi-için-varlık, kendi varoluşunu sürekli olarak yaratan özgür özne anlamına geliyor.

Adam aynı anda birkaç zamanı birden yaşadığını hisseder. Aynalarda çoğalan bir silsile gibidir zaman. Kendi içinde binbir parçaya bölünebilen. Adam için bu durum gittikçe kompleks bir döngüde ilerler. "Üç dört zamanı birbirine kattığının bilincine vardıkça usu büsbütün karışıyordu." Sonrasında kâbus başlar.

Annesi sayesinde çocuk yaştan itibaren iyi bir eğitim gören Karasu, küçük yaşlar almaya başladığı piyano ve musiki eğitimini Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı adlı eserinin "Dutlar" bölümünde okurları ile paylaşır. Musiki eğitimi onun hayatına pek çok şeyi katmıştır.

Bulmak için de bilince çokça ihtiyaç var; onun yarattığı sislere, garabetlere, papatya ve fallarına da tabii ki. Bu yollara tüm insanlar revan olamıyor, bir kahraman ortaya çıkmalı. Yer altı ve yer üstünde adımlanabilecek yerleri gezmeli. Çünkü kahraman için yola çıkmak önemli.

Ne zaman iyi bir öykü okusak gerek ben gerek ekip arkadaşlarım çocukça bir heyecan yaşıyoruz. İnsan anlatmak ve anlamak için yaratılmış yegane varlık. Anlatmak için yaratılmış bir varlığın yaratılma sebebini sanata dönüştürmek de iç gıdıklayıcı bir büyü.

Türk öykücülüğündeki küçük insan, yabancılaşmış insan ve işçi hikayeleri bu modernist edebiyat zihniyetiyle yazılıyordu. Bu öyküler yazınsal ölçekte kıymetli, kendince edebi olmaya ve güzel ifade edilmeye çalışılan eserlerdi. Basitlik ve sadelik birer kıstas olarak karşımıza çıkıyordu ve anlam aktarımında, öykünün anlaşılmasında pek sorun yaşamıyorduk.