Hikâye şöyle gelişti: Ramazan yaklaşırken, sevgili refikimiz Aykut Ertuğrul ile sözleşip, Karagümrük Nureddin Cerrahi Tekkesi’ne gidelim ve Cins için Ahmet Özhan’la bir söyleşi yapalım dedik. Dostumuz Mustafa Akar’la konuşup günü sözleştik. Aynı gün, Furkan Çalışkan ve İsmail Kılıçarslan’la birlikte tekkenin sofasında buluşup sohbete giriştik. Bu odur.

Bilmem anlatabiliyor muyum? Bu soruyu böylece soruyorsam anla ki bu dünyada sadece sana ‘anlatmak’ istediğimden. Dilim elimde, terleyen dantellerin arasında, uzak bir Kahire sokağında Arap kahvesi içer gibi anlatmak. Bir ormanın tüm ağaçlarının ismini bilir gibi anlatmak. Çünkü biliyorsun. Sen ve ben insanız, geriye kalanlar züppedir.

Odamın duvarındaki Aliya İzzet Begoviç resmine bakıp “Abi bu Atatürk mü?” diye sordu yine biri. Ben Aliya İzzet Begoviç olduğunu söyleyince, “Demek Atatürk’ü ne kadar seviyorsa benzeyivermiş.” dedi.

Dar sokakların açıldığı o geniş meydan bugünlerde pazar yeri. Siyaset meydanına değil pazar yerine çıktığını fark eden çılgın kalabalık yeniden sokaklara dönmek isterken birbirini eziyor. Ceset yığınları Babil Kulesi gibi yükselirken bir sonraki hamlesini kestirmeye çalışıyoruz dünyanın. 91. karede buluştuk.

Bir yandan da devasa bir halkla ilişkiler kampanyasına maruz kaldık değil mi? ‘Bu Müslümanlar zaten hep böyle. Hep birbirlerini öldürüyorlar’ cümlesinden tutunuz da ‘demokrasi ve özgürlüklerin korunması için bazen böyle müdahalelere mecbur oluyorsunuz’ cümlesine, ‘orada nükleer silahların olduğuna inanıyoruz’ cümlesinden tutunuz da ‘bir türlü kendi aralarında anlaşamadıkları için Amerika orada’ cümlesine kadar bir dünya yave.

Bir derginin en büyük ödevi, kendi zamanını duymak ve çağdaşlarını izlemektir. Cins, 5 yıldır süren yolculuğunda bunu yaptı. Yazı aldığımız yahut söyleşi yaptığımız isimlerin listesi bile arayışımızı ve çabamızı gözler önüne serecektir.

"Vaktim olsa, bir durup yavaşlayabilsem, evim otelim oldu" dediğiniz zamanları düşünüp yapamadığınız, ertelediğiniz ne varsa yeniden gündeminize alın. Belki de bir tür telafi imkânına kavuşmuşuzdur. Neden olmasın?

Kim ne satıyorsa onda o biraz eksik. Vefa satan da vefa, şeref satan da şeref haysiyet satan da haysiyet eksik.

Ne çemendir ne çiçektir diyor şarkıda, sırlanmış bir tedirginlik buluyorum tam orada, kaçalım diyorum, kaçıralım son treni, temmuzda biriktirdiğimiz cümle terleri, üşümüş çocukluğumuzun üzerine örtelim

Bir kavgamız yok. Ne Çin’de, ne Maçin’de, ne Urumeli’nde, ne Nemçe’de düşman da bırakmadık, kavga da. ‘Kıra kıra bırakmadık’ demedim; dikkat isterim. Düşmana benzeye benzeye düşman olunacak kimesne bırakmadık dört yanda beş bucakta. Dünya bize küçüktü, durduk yerde büyüttük.

En iyisi ben bu yazıya başlamayayım hiç. Başlarsam işler karışacak. Ben yine en iyi bildiğim işi yapayım ve çalışmaya devam edeyim. Hiçbir halt bilmeden düşmanlık edene, arabamın markasına haset edecek kadar düşene, kazancımı merak meselesi yapana yetiştirecek lafım yok. Laf yetiştirmektense çalışmayı, üretmeyi tercih edeceğim ben yine galiba.

Bundan sonrası cesaret işi... 'Cesaret kalbim, biraz daha cesaret' dizesini de bilmiyorum henüz. 've sonra kalbim olaysız bir şekilde dağıldı' dizesinin yazılmasına bile yıllar var. Dizenin sahibiyle arkadaş da olacağım hatta.

Ve başlayacak emin olun başlaması gereken. Zira Anadolu kıtasının kaderidir yenidenbaşlamak. Kaderi belki geciktirebilirsiniz, ama asla tecelli etmesine engel olamazsınız.