Yürümeyi sevmekle kalkıp gitme dürtüsünü sevmek arasında bir bağlantı var mı? Maruz kaldığımız ya da başkalarını maruz bıraktığımız sıkıntılar, evvela ayaklarımızda mı yankı buluyor? Sahil şeridinde, yokuş yukarı, park kenarı; dümdüz, daire çizerek, sık mola vererek; kaç çeşidi var yürümenin? İnsan yazmaya başlamadan önce mi yürümeli yoksa yazı bittikten sonra mı harflerin ağı…

Okumak ve yazmak aslında birbiriyle çok yakından bağlantılı iki eylemdir. Kelimelerin kökenlerine baktığımızda da bunu görürüz. Okumak fiilinin kökü “ok”tur. Yazmak fiilinin kökü ise “yay”dır. Türkçemizde y harfi ile z harfi arasında ses değişimi bilinen bir durum. “Yay”dan “yaz”a gelmiştir ki bununla iki farklı yol açılmış, anlam zenginliği oluşmuştur. “Yay”dan yaygı, yayın gibi kelimeler; “yaz”…

Çoğu zaman olduğu gibi geç denilebilecek bir saatte, yorgun bir şekilde zili çaldı. Zili çalmak, içeride kapıyı açacak birilerinin var olduğunu bilmek, bir şükür sebebiydi onun için. Her akşam eli zile uzandığında bunu düşünür, “Allah eksikliğini göstermesin,” diye dua ederdi içinden. Kapı açıldı, içeri girdi. Selamlaşma ve hâl hatırdan sonra doğrudan kitaplığının olduğu odaya geçti ve masasına oturdu.

Dostoyevski Hz. İsa ve İncil ile daha doğrusu Ortodokslukla Rusya’yı da özdeşleştirmiş psikolojik çözümlemeler ve tasvirler ile deyim yerinde ise din ile sanatı birbirine bulamıştır denilebilir. Oysa din dindir sanat ise sanat. Mutlak hakikat ile metafizik birlikteliğindeki paradoks ise ayrıca konuşulmalıdır.

Filistinli şair İbrahim Nasrallah ile Nekbe’de ve Ürdün’deki mülteci kampında şahit olduklarını, Filistin’in kadim meselesiyle sanatını, edebiyatını ve şiirini konuştuk.

Ona nedensizliği sordular. Edirnekapı civarında bırakılmış tüy renkli sessizliği sordular ona. Bir kızın parmaklarını taşınmaz yapanın ne olduğunu sustular. Gecenin yeraltı tarihinden bir ağıtla geldiler. Yazarken yalan söyleyenin konuşmasına inandılar. Ona baktılar ve bırakılmış bir ömrü sustular sonra.

Genç kardeşlerimiz gece gündüz daha ilk kitabını yazar yazmaz pozlar verip gerdan kırarak abur cubur konuşuyor: “ Para için yazmıyorum ben abi.” Dur hele cücüğüm... Zaten ilk kitabını para için yazamazsın. Bakalım beğenecekler mi seni, farklı mısın, insanlar eserini konuşacak mı, yıllara meydan okuyabilecek misin? Akşam akşam yemeyin abinizi.

Ağaç ile toprağın kavuşması, insanın özü olan toprakla, kalemin özü sayılan ağaç arasında kadim bir akrabalık var... Her yazının zamanla pençeleşen bir yüzü varsa eğer, baştan bu gönüllülük neden olmasın? Hatta diyeceğim geliyor bazen, esas yazı kurşun kalem yazısıdır bu yüzden.

Rasim Özdenören’in sahicilik ile ilgili güzel bir yazısı vardır. Bir arkadaşı ona, yazdığı bir öyküyü (roman da olabilir) getirir ve okumasını ister. Özdenören okuduktan sonra “inandırıcı değildi,” der. Karşısındaki yemin eder: “Gerçekten yaşandı bu olay.” Rasim Özdenören, “yaşanmış olabilir ama sen inandırıcı anlatamamışsın,” der.

Cedric izleyenler bilir; eğer 8 yaşındaysanız ve aşıksanız hayat gerçekten zor olabiliyor. Bu gerçek kadar doğru bir şey daha var ki, 20'li yaşlarda bir editörseniz hayat oldukça zordur.