Hikâyede ışığın sürekli tanıdık detaylarda dolaşması, yazarın kendi üslubunun önüne geçmesi belki bir eksiklik olabilir. Çünkü bu durum okurun zihninde daha az çarpıcı bir etki bırakıyor. Satır aralarında ciddi anlamda düşündüren cümlelerin gündelik bir anlatımla buluşması aşılması gereken bir şey midir tartışılır. Üç Yüzlü Ejderhanın Anlamsız Hikâyesi -

Sesleri duyunca kapımı kapattım. Yarım kalmış bir cümleyi tamamlamakla meşguldüm. Ama yine yarım kaldı. Neden bu şehirde her şey yarım kalıyor başkanım? Hayatlar neden bu kadar ucuz? Neden herkes böcek?

XX. yüzyılda saygı duyduğumuz ve duymaya devam edeceğimiz pek çok insan vardı ancak sevebileceğimiz pek az insan var. Saygı bir tarafa, sevebileceğimiz insanlar arasında kuşkusuz, çağın en yetenekli okuru Jorge Luis Borges bulunmaktadır. Buna ilaveten o, büyük ve sıradışı yeteneğe sahip bir yazardı. Sadece iyi bir şekilde anlatmıyor, aynı zamanda ikna edici bir ifadeyle bazı şeylerde sükût etmeyi biliyordu. İsmini Shakespeare’den aldığı öyküsünü tekrar okuyun: “…

Borges özellikle altmışların yetmişlerin Kemeraltı’sında bir-iki gün gezinseydi labirenti hemen sezerdi. Bir yeri labirent yapan şey onun karmaşık yapısından çok insana has bellek tökezlemesi yaratabilme kapasitesidir. Berkeleyvari bir zaman telakkisinin de labirent inşasında harcı yok değildir.

Calvino kendi kurmaca dünyasında en çok tekrar eden imgenin kent olduğunu söylüyor; Borges'e sorsalardı (belki de sormuşlardır) labirent cevabını verirdi. Biz Atay için bunun "oyun", Tanpınar içinse pekâlâ "zaman" olabileceğini düşünüyoruz. Ya sizin? Sizce neden?

Bizi utancımızı unutmaya çalışırken utanılacak işler yapıp gene unutmaya çalışmaktan alıkoyacak biricik şey hatırlama kararlılığı. Yaşadığımız bir şeyi hatırlamak zorunda değiliz, bahsettiğimiz bir veri yığınından örülü dijital bir hafıza değil. Eylemlerimiz bir neden-sonuç ilişkisi içerisinde, nedeni ve sonucu doğrudan görebildiğimiz, sınırlandırabildiğimiz ve açıklayabildiğimizde yaşam gayemizi unutmak mümkün değil.

Calvino kendi kurmaca dünyasında en çok tekrar eden imgenin kent olduğunu söylüyor; Borges'e sorsalardı (belki de sormuşlardır) labirent cevabını verirdi. Biz Atay için bunun "oyun", Tanpınar içinse pekâlâ "zaman" olabileceğini düşünüyoruz. Ya sizin? Sizce neden?

İnsan ve mekân bir bütünün iki yarısı değil, bir bütüne ait yolların tamamına söylenmiş bir anlamın toplamıdır. Borges’in rüyalarında bile ayrılamadığını söylediği bir şehirden, Buenos Aires’ten bahsederken buraya da bakabiliriz.

Calvino kendi kurmaca dünyasında en çok tekrar eden imgenin kent olduğunu söylüyor; Borges'e sorsalardı (belki de sormuşlardır) labirent cevabını verirdi. Biz Atay için bunun "oyun", Tanpınar içinse pekala "zaman" olabileceğini düşünüyoruz. Ya sizin? Sizce neden?

Bu sıralar üzerinde çalıştığınız, yeni bitirdiğiniz yeni başladığınız metin ve yazarlardan bahseder misiniz? Her çeviri yeni bir deneyimdir her yeni günün olduğu gibi. Bizimle paylaşmak istediğiniz herhangi yeni bir bilgi var mı?

Neredeyse ruhsal bir anomalidir bu ve yaşlı Borges'in gerçeklere, genç olanınsa gördüğü düşe tahammül göstermesi gittikçe zorlaşır. Farklı olmalarına rağmen birçok benzer noktaya da sahiptirler. İşin kötüsü, birbirlerini asla aldatamayacaklarını ikisi de iyi bilmektedir. Her biri, diğerinin karikatürleştirilmiş bir öyküntüsünden ibarettir.

Sırf gidebiliyoruz, uçabiliyoruz, ekonomik gücümüz yetiyor diye seyahat etmeyi anlamıyorum. Bir coğrafyayı on günde gezmenin, yola çıkmadan her anı belirlenmiş bir oyuna dâhil olmanın heyecan verici bir tarafı yok. Dünyayı komşu dairenin mutfak balkonu gibi görüp dolaşmak hoş değil.

Yazar, bizi biz yapan ne varsa onu hatırlatıyor kalemiyle. Başka hayatlara pencere açan, kalbe saplanan, düşündüren ve okkalı cümleler barındıran, yüreği titreten bu öyküler en kısa sürede okunmayı hak ediyor.

Hikâyelerle bir zamanlar bir ateşin başına ya da bir üstadın huzuruna toplanan insanların kurduğu türden bir ilişki kuramıyoruz. Akılcı bir açıklama işitmek, makul bir sebep sonuç ilişkisi görmek, bir örüntü aramak zorunda hissediyoruz.

Calvino kendi kurmaca dünyasında en çok tekrar eden imgenin kent olduğunu söylüyor; Borges'e sorsalardı (belki de sormuşlardır) labirent cevabını verirdi. Biz Atay için bunun “oyun”, Tanpınar içinse pekala “zaman” olabileceğini düşünüyoruz. Yeterince ısındıysanız artık sorumuzu soralım: Ya sizin? Sizce neden?

Memnun etme arzusu, kendini etraflıca inceleyen bir akıl ve normalden daha yoğun bir utanma duygusu, bu etkiler birleşince bazen aşağıya doğru inen bir spiral yaratıyorlar. Ama aynı zamanda kurguya yakıt da olabiliyorlar. İlk romanım buna bir örnektir.

Calvino kendi kurmaca dünyasında en çok tekrar eden imgenin kent olduğunu söylüyor; Borges'e sorsalardı (belki de sormuşlardır) labirent cevabını verirdi. Biz Atay için bunun "oyun", Tanpınar içinse pekala "zaman" olabileceğini düşünüyoruz. Yeterince ısındıysanız artık sorumuzu soralım: Ya sizin? Sizce neden?

Öykünün hacim olarak belli bir sınırı olduğunu sanmıyorum. Aslolan hikâyedir çünkü. Bana kalırsa her yazar, öyküsünün okur ile olan yoldaşlığını dert edinir kendine. Tedirgin edici olan, yolun uzun ya da kısa olması değil bu yoldaşlık bağının kurulup kurulamayacağıdır.

Yazarın merkezi her yerde çevresi hiçbir yerde olmayan küre benzetmesi sarsıcıdır. Finalde unutkanlık sayesinde normalleştiğini, her şeyi görmüşlük duygusundan sıyrıldığını söyler. Belleği Beatriz'in yüzünü çarpıtıyor ve kadının hayalini yavaşça yitiriyordur. Kurtuluş, unutmanın ta kendisidir.

Fuat işe bir daha dönmedi. Evindeki üç beş parça eşyayı satıp şehirden ayrıldığını öğrenmiş danışmadaki görevliler. Doyle’a göre, daha önce yaptığı gibi, en büyük tutkusuyla baş başa kalmak için her şeyi bırakıp gitti. Bense hâlâ Fuat’ın beni soktuğu ikilemdeyim. Ama en azından artık kendime, gerçek yazarın kim olduğunu sorup durmuyorum. Bununla ilgilenmiyorum daha doğrusu. Çünkü biliyorum ki ben değilim.