Ahlaki çürümenin, her geçen gün artan nitelik kaybının ve kutuplaşmaların giderek derinleştiği bir dönemdeyiz maalesef. Bu zamanda her canlı, varlık olarak kendi mevcudiyetini temsil ederken insansa kendisini aşan bir ideali de temsil etmek zorundadır. İdeal, yalnızca kişisel bir arzu değil, bireyin büyük bir tutku ile gerçekleştirmeyi amaçladığı yüceltilmiş bir misyondur.

“Tek-Hiç”tir. Sizi kimse yenemez, sizi kimse devirmez veya sizi biri yenmiş-devirmişse bu gerçek değildir.

Sanki daralmış göğsünü kendi elleriyle yarıp, içinden çıkardığı üryan kalbini dağlara doğrultmuş gibi. Evet, böyledir. Silah gibi elindedir bazen kalbin. Oysa kalbinle dağları tehdit edemezsin. Kalbini dağlara gösterip, düştüğün yerleri, paramparça olduğun yerleri, her seferinde yeniden öldüğün yerleri onlara anlatamazsın. Kimseye anlatamazsın aslında, dağlara, denizlere, yollara, vad…

Yeryüzünde bizi mutlu ve coşkulu kılan duygulardan biri aşk şüphesiz. Aşk uğruna insanlık tarihi boyunca yazılmış, roman, hikâye ve şiir bulmak fazlasıyla mümkün. Destanların, masalların konularına kadar sızmış, krallardan sultanlara anlatılar yıllar boyunca sürmüş gitmiş. Ben de burada ana teması aşk olan bir filmden bahsetmek istiyorum. Ildiko Enyedi’nin Beden ve Ruh filmi. Berlin Film Festivali’nde Altın Ayı alan film, konusu ve içeriğiyle farklı bir aşk anlatısına bizi…

Genel olarak konuşacak olursak, beden-ruh ikiliği meselesi tüm düşünce ve yaşam pratiğini içine alan kadim bir meseledir. Bu geniş erimli konuya bu yazının sınırları içinde girmeye gerek yok. Bizim için önemli olan nokta ise şu: Modern zamanlar için hangi kerteriz noktasını alırsanız alın; her defasında karşınıza çıkacak olan hep şudur: Bedenin ruha karşı öncelendiği, galibin çoktan belli olduğu bir mücadele-oyun.

“Ruhun mevsimleri” böyledir işte. Bir zaman üşümenin ne olduğunu, başka bir zaman ise sıcaklığın serinliğe geçişini hissedersin. Sonbaharda bekletirsin bahar için azık diye bildiklerini. Mevsimler her yıl nasıl deveran ederse, insanlar için de zaman öyle deveran eder, ta ki mevsimler yerini sonsuzluğa bırakana kadar.

Günün herhangi bir vaktinde beklenmedik küçük bir kaza yaşayabiliriz. Şuramız veya buramız acır, ezilir, burkulur; kanar veya kararır. O küçücük kanamayı dahi kaçırmaz bedenimiz. Ufak bir kaza bile bazen zihnimizi kısmen veya tamamen işgal edebilir. Kilitler bizi. Bedenimiz için geçerli bu durumun bir benzeri ruhumuz için de geçerli değil mi acaba? Düşünsenize, bedenimizi azıcık hırpalayan o acı, ruhumuzu kanattığında neler olup bitiyor acaba içerilerde? Bedeni…

Çığlık çığlığa geliriz bu dünyaya. Ve çığlıklar içerisinde uğurlanırız; o da nasibimiz varsa. İki devasa çığlık arasına sıkışıp kalmak: yaşamak. Arada da birçok başka çığlık. Sevinçten, kederden, üzüntüden, hasretten, kaybetmekten ve binbir korkudan kaynaklanan, atılmış ve atılamamış nice çığlık. Bu dünyada çığlıklarımızı ne istediklerimize duyurabiliriz, ne de başkalarının çığlıklarına lâyığınca kulak asarız. Aslında güya huzura kavuşacağız diye kendi benliğimizden f…