İlk toplantının icadı. Güneş buradayken, bu kayanın suya bakan tarafında buluşalım. Büyülerin çağında, buna nasıl ikna olabilirsin, belirsiz. Kralı devirmek ya da yeni bir savaşa başlamak için. Toplantı için başka bir sebep, bulamazsın. İnsanlık tarihi kadar eski, başladığı an kadar yeni bir ritüel. İlk satırdan, ilk dakikadan beri bu kitabın bir maddesi. Yuvarlak, kocaman bir masa. Yapay çiçekl…

Dil, muğlak bir yapıdır. Doğal dil, gündelik hayatta kullanılan, her ülkenin kendi anadili içerisinde farklı kurallar, deyimler, şakalar ve kurallardan oluşan, anlaşılması zor bir yapıyı oluşturmaktadır.

Macera nasıl başlayacak? Deri tulumdaki suyu tükenmeli öncelikle. Ya bir kovalamacada delinir tulum ya bir hayvan kaçırır. Ardından belki günlerce su aramalı. Bulmalı. Orada bir bilgeyle karşılaşır ya da onu yolundan ayrı koymaya çalışan bir kocakarıyla... Hikâye böyle başlar.

Doğaüstü olaylar, açıklanamayan durumlar, gizem, bilinmezlik, sürprizler, cin ve peri masalları, akılla açıklanamayan olay ya da durumlar, korku, dehşet, merak mucize öykülerinin ana hatlarını oluşturur. Üstkurmaca, kurmaca-gerçek birlikteliği, metinlerarasılık, çoğulculuk, karşıtlıkların biraradalığı, oyunsuluk, tarihe/geçmişe yönelme, masalsı anlatım gibi kurgu tekniklerinden yararlanan yazar postmodern bir masal anlatıcısıdır.

Jacques Derrida'yı daha iyi anlayabilmek için, -bir film, bir kitap, bir şarkı, bir resim, eser ya da kişi fark etmez- bize hangi "üç şey"i önerebilirsiniz?

Postmodern kavramına dair kafa karışıklığı sadece muhataplara değil bu diskuru oluşturanlara da ait. Karmaşık ve değişken bir durumla karşı karşıyayız. Henüz bir sanat akımı olarak postmodernizm ile felsefi bir kuram olan postmodernliğin ayrımına varmış ya da bunları tanımlayabilmiş bile değiliz.

Söz konusu ikilikler modern hayatın kurucu öz-nitelikleri olduğu için modernitenin içinde doğan her ne varsa bu öz-niteliklerden pay almak zorundadır. Bu dönemde doğan kurmaca da (roman ve öykü) payına düşeni almıştır. Kurmacanın payına düşen öncelikle ikiliklerin kurduğu çatışma ve çelişkilerdir. Bu öz-nitelikler modern kurmacanın vaz geçemeyeceği örüntüleri inşa etmek için dinamik, yaratıcı gerilim ve çözümler sunar.

Münzevi birinin kitabını insan içine çıkarmasından değil de ancak eline almasından bahsedilebilir. Bunu da tarifsiz bir iyilik hâli olarak nitelendirebilirim.

Kitaptaki öyküler -aslında hepsine öykü denemez- ilk bakışta keskin bir zekânın ürünü gibi duruyor, çünkü kurgu kimi zaman gerçekliği abartarak kimi zamansa esneterek bize ufak numaralar çekiyor. Yazar mevzubahis abartmayı ve esnetmeyi yaparken de genelde mizaha başvuruyor.

Soner Oğuz öykülerinde öne çıkan iki temel durum var. Birincisi: Öykülerinin biçimsel yapısıdır. İkincisi ise okura bir kurmacanın içinde olduğunu sık sık hatırlatmasıdır. Günümüz öyküsüne baktığımızda, anlatıcının kendisini metne dâhil ettiği ve bu metinlerin kurmaca olduğuna işaret ettiği öykülerin sayıca fazla olduğunu görürüz.

Şeyda Arslan, günümüz genç öykü yazarları arasında kendi sesini bulabilmek için büyük adımlar atan ve atmaya devam eden bir öykücü. Kendisini edebiyat dergilerinde yakın zamanlarda görmeye başladık. Öykü yazma süreci daha uzun olsa da yazdıklarını yeni yeni yayımlamaya başladı.

Postmodernlerin ikili karşıtlıkları yapı-bozumuna uğratmaya olan düşkünlükleri malumdur; bu yüzdendir ki müphemliğe, akışkanlığa, ertelemeye bayılırlar. Modernizmin son-uc’unda süreği olduğu modernizmden bir ‘sapma’ olarak ortaya çıkan postmodernizm, bugün en azından bazı tezahürleri itibarıyla adeta sapma olarak sapma halini almıştır.

Bugün, “felsefenin sonu”nu getirenler “veba günlerinde bayram havası” çalıyor. Felsefe bugün çoğu postmodernin elinde hoşlaşma peyda etmeye yönelik düşünsel bir kaşınma faaliyetine, bir oyun ve oyalanma aracına ya da bir tür oto-euro-tizme dönüşmüş bulunuyor.