O gün bir söz verdi Kadir. Çocukların kendilerine verdikleri sözler bir ilham gibidir. Sözün kendisine değil o sözü içine düşürene bakacaksın. Kadir büyüyünce polis olmaya karar verdi. Hemen annesine söyledi. İnsanın aklına düşenleri söyleyebileceği bir annesi olması ne nimettir.

Aidiye¬tini kurcalamak onda vazgeçilmez bir yere sahipti. Kurcaladıkça hangi zümreye, çevreye ait olduğunu sorguladı. Âlemde yerinin neresi oldu¬ğu meselesi bir belirsizlik olarak çıktı karşısına. Bu hâl, çocukluk ve gençlik yıllarının yakasından düşmeyen sorunuydu.

Çocukluk, hayata dair inceliğin ve nahifliğin henüz bozulmamış ilk formudur, diyebiliriz pekâlâ. Diğer yandan hayatın ne olduğunu anlama ve toplumsal yaşama uyum sağlamanın sancılı süreci. Yani yetişkin olmayı öğrenme yükümlüğünü de içinde taşıyor. Pek çok sebepten dolayı bu süreç bazen düşe kalka ya da kırıla kıra ilerliyor. Dolayısıyla “Zor bir çocukluk geçirenler, korunmuş ve çok sevilmiş çocuklara nazaran yetişkin olunca hayata daha hazırlıklı ve güçlü olu…

Eskişehir’den bindiğim tren nihayet Savaştepe garında durdu. Çocukluğumun ilk dokuz yılını geçirdiğim bu taşra kasabasına uzun yıllar sonra yeniden gelince, mekândan çok kendimin değiştiğini, daha da açıkçası, yaşlandığımı farkettim. Çocukluğun hatıralarına gelince, onlarsa her geçen gün daha da gençleşiyor. Öyle ki zaman, sırf kolayca kavramak için somutlaştırdığımız saatlerin zıttına, çoğu kez geriye doğru işliyor.

Yetişkin olmayan olarak damgalandığından çocukluk modern kültürde ya yetişkin hayatına atılmak için bir an önce çıkılması ya da yetişkinliğin ipuçlarını sakladığından geri dönülmesi gerekilen bir çağdır. Çocuğu, hayatı birkaç sıfır geriden başlayan ebeveynlerini yarım kalmış arzularını gideren ya da ailenin bayrağını daha yukarı taşıması gereken bir üyesi olarak görmek dün, bugün ve yarının sürekli birbirine tutturulmaya çalışıldığı modern zaman algısının yansı…

Genç olmak nedir? Gelecek heyecanı, beklentisi, planı olması mı? Yaşam şekli mi? İsyan etmek mi? Belirli tüketim biçimleriyle yaşamak mı? Genç olmak gençlerin tarifiyle “gezmek dolaşmak, içinden geleni yapabilmek, rahat hareket edebilmek” (Alemdaroğlu, 2005: 24) mi? Hayatı değiştirme ümidi taşımak, gelecekten umutlu olmak mı? Sürekli bir endişe ve korku halinin dışında olmak, ölümü düşünmemek mi? Bu önermeleri çoğaltabiliriz. Ancak bunlardan bir kı…

Üzgün hissederiz, mutlu hissederiz, kaygılı hissederiz. Bin bir çeşit ruh hâline girer çıkarız. Gün içinde bile bir ruh halinden diğerine geçeriz. İnsan hisseden bir varlıktır.

Her şey değişiyor. Her an farklı bir yüzde tecelli ediyor Varedici Varlık. Her an yeni bir açılma, yeni bir görünme, yeni bir belirme oluyor. Varlığın çocukluk, gençlik ve yaşlılık hâlleri de bu tecelliyâtın cilvelerindendir.

Çocuklar büyümekteydiler. Ama büyüyünce çocuk olmaktan çıkmaktaydılar. Çocukluk olmayınca hiçbir şeyin anlamı kalmıyordu, böyle düşünmekteydiler. Bu sebeple düşündüler taşındılar, ne yapsak ne etsek de büyümesek dediler ve sonunda buldular. Hepsi birden bulmadılar tabii, hepsi birden nasıl bulsun, çocukların ileri gelenleri buldular, onlar diğerlerinden epeyce akıllı oldukları için ileri gelmekteydiler zaten.

Nisan ayinda yeni romani umudun göğe yükselişi’ni okuyucularla buluşturan Selahattin Yusuf ile yazma serüvenini, metindeki karakterlerin inceliklerini, ‘bir başkasinin aşkini ifade edebilme cesaretini’ cins için konuştuk.