Yürümeyi sevmekle kalkıp gitme dürtüsünü sevmek arasında bir bağlantı var mı? Maruz kaldığımız ya da başkalarını maruz bıraktığımız sıkıntılar, evvela ayaklarımızda mı yankı buluyor? Sahil şeridinde, yokuş yukarı, park kenarı; dümdüz, daire çizerek, sık mola vererek; kaç çeşidi var yürümenin? İnsan yazmaya başlamadan önce mi yürümeli yoksa yazı bittikten sonra mı harflerin ağı…

Aynı dünyada yaşıyoruz. Aynı dünyaya bakıyoruz. Aynı dünyadan bahsediyoruz. En azından teorik olarak durum bu! Fakat bilişsel düzeyde çoğumuz bilsek de gerçek yaşam düzeyinde etkisini çok anlayamadığımız bir başka gerçek daha var: Hepimiz farklı dünyalarda yaşıyoruz.

İnsan hayallerini değil, hayal etme becerisini kaybederse mutsuzlaşır. Uzun süredir aklımda ve ruhumda dolaşan en büyük tehlike işte bu, hayal edememekten duyduğum o tarifsiz korku.

Vücudumda her zamankinden farklı bir kırgınlık... Sabah namazını bile ne zor kıldım. Eskiden içim yaşlıydı şimdi bedenim. Önümde 10 tane ilaç. Senin durumun iyi dedi doktor. Bu ilaçlar bitince de yeniden test yapacaklarmış.

Başımıza gelen ne olursa olsun, sonunda bizi ızdırabın döşeğine yatıran, bizim onları nasıl hikâye ettiğimizdir. Yüreğimizi acıtan bütün o şeylerden geriye kalan, aldığımız bütün darbelere rağmen ayakları üzerinde durmaya devam eden muzaffer kişi miyiz? Yoksa geçmişin hayaletlerinin peşini kovaladığı, ifrit ve canavarların yol kestiği bir ormanda kaybolmuş kişi mi?

Yüzyıllar önce öldüler ancak cesetleri hala ilk günkü gibi yaşıyor.

'Ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm' deyip ölümün üstüne yürüyen yürek yemişler!