Şimdi desem ki şu şehrin üstünde kartallar kanat çırpıyor, olmaz dersiniz. Her minik kuşa serçe, biraz iri gördüğüne güvercin, siyaha karga, beyaza martı, deyip geçmek kolay.

Şu karşıki bina vav gibi hafif öne eğilmişti mesela; yanında dikilen elif kılıklı medreseye arzuhâlini anlatmaktaydı sanki. O iki binanın tam ardındaki minare ise meraklı bakışlarla gözlerini dikmiş izlemekte idi bu iki yabancıyı.

Yere düşen damlanın, seher vaktinin, doğan ayın bile sesi ayrı. Kâinat hiç susmayan, her daim canlı, tekrarsız ve sürekli yenilenen bir senfoniyle dönüyor etrafımızda. O zaman neden yerinde sayıyor insan?

Hükümdarımızın kusursuz yansıması ilk başta ordugâhlara getirilmiştir. Hükümdarlık tacı, yanındaki ahşap masada öylece duruyordu. Açık başındaki kumral saçları kıvırcığa çalmaktaydı. Sakalsızdı, bıyığı ise teşne dudağının üzerindeki müphem ve seyrek bir çizgiden ibaretti. Arsız bir kızıllık, küçük, düğme burundan başlayıp yanaklarına doğru yayılmıştı.

Çocukluğumuzda bir yerlerde farklı isimlerle de olsa kulağımıza çalınmıştır Zümrüdü Anka Kuşu. Nam-ı diğer Simurg, Huma veya Tuğrul kuşu…

Dilsiz, Düşark’ın önüne geçip engel olmaya çalıştı, ayaklarına kapandı ama dinlemediler sessiz yakarışları. Düşark yazmaya devam etti. Farkında değildi ama harflere zulmeden acı dolu bir yazıydı yazdığı. Kubrâ Köyünden yukarı doğru kötü kokular yükseliyordu sadece Sis’in ve Dilsiz’in alabildiği kötü kokular.

Bu kadarla bitti sanmayun ey kari! Simurg hem şefkatlidir de. Kral Şam’ın oğlu Zal albino olarak doğunca Kral Şam, çocuğun şeytanların tohumu olduğunu düşünüp Elbruz Dağlarına terk eder. Çocuğun ağlayışlarını duyan yumuşak kalpli Simurg çocuğu alıp büyütür.