Ezel dizisinin Ali'si, Instagram'da paylaştığı bu fotoğrafla sosyal medyanın diline düştü.

Araca bindiğimizde devam eden gerilim, balta girmemiş ormanların derinliklerine indikçe yerini meraka bırakmıştı. Bir süre sonra tek odadan oluşan Afrika evlerini görmeye başlamıştık. Amacımız Türkiye’den götürdüğümüz hediyeleri ailelere ve çocuklara iletmekti. Yavaş yavaş boyları 120 santimetreyi geçmeyen bir Pigme toğluluğu etrafımızı sarmış, dağıttığımız hediyelerden paylarını almak için birbirini ittirmeye başlamıştı.

Nihayet o meşin topa paramız yetmişti. Mavi meşinden kocamandı, dükkânın önünde asılı duruyordu. Dilim dilim dikilmişti üstü. Plastik toplar kolayca yamulur ya da olur olmaz patlardı. Bu top yedi katlıydı.

Yunus ilkin anlamıyor Ömer’i. Elleri, kolları buz kesmiş, titriyor, yüzü bembeyaz. Nefesini toplayamadan, sesini bulamadan sayıklıyor çocuk. Zombi, Kenan Abi... Zombi olmuş... Çırılçıplak, Sadi Dayı’yı yedi, gözleri...

Muhtemelen o siyah kedi Safiye Nine’nin kovduğu kedidir. Kaza esnasında Ömer’in kafası yarıldı. Yarığa duvardan sıçrayan sarmaşık güllerinin yaprakları doldu. Gül yaprakları Ömer’in kanına karıştı. Ağzındaki Sarmaşık Gülleri kelimelerin dolaşmasının nedeni bundadır.

Mekan da evim, geniş avlum, birkaç sokak, çarşı, Ulu cami, caminin gölgesinde içilen çaylardan ibarettir. Zamanın kuşattığı da bu kadarlık bir mekandır. Dünya işte! Bu kadar bir şey benim içim. Sesler sahi ve kokular tabii ki.

Kardeşlerimiz... Onları kurtarmaya çalıştığımızı sanıyorduk. Görevimizdi tabi, böbürlenmek için değil yani. Onlar da bizim için aynısını yaparlardı elbette. Ama işin içinde iş varmış meğer. Ömer farketti ilk bir gariplik olduğunu, hepimiz gittik baktık, elledik toprağı. Sallanıyor. Sesler de duyduk, bizim çıkardıklarımıza benzer, hatta bizim çıkardıklarımızın aynısı.

Gün akşamlıdır devletlüm, elbet biz de ölürüz. Ama biz ölürsek şehit yazarlar, melekler bizi kanlı gömleklerimizle semaya taşır. Bilmiyorlar ki, biz ölürsek arkamızdan şarkımızı yazarlar. Biz ölürsek adımız kahramana çıkar.

Ömer kaderinden sığınma talep eder bir halde yaşardı. Sıska, uzun boylu, suskun ve müslümcü bir favela-getto çocuğuna göre oldukça birikimli sayılabilecek biriydi. Elinde her zaman bir kitap taşırdı. Kırmızı atkı takar, yüksek sesle Nazım okur ve Osman Konuk isminde bir şairden bahsederdi, bu keşif bizim için bile çok erkendi ve tehlikeliydi belki.

İşte Ömer, şimdi o gözlerinden perdeleri kaldıran mezar taşının başından bir gün dahi ayrılmaz olmuştur. Gözyaşları ile törpülemeye devam eder o mezar taşını Ömer. Gözyaşları, Nursultan’ın toprağını bir an dahi kuru bırakmaz. Ömer’in dili de Fatiha okur gece gündüz, döner döner yine okur...