Ben çok akıllı bir çocuk olduğum için gözlerimi açıp da etrafıma bakınca hiç şaşırmadım. Aslında çok şaşırdım ve biraz da korktum ama hiç şaşırmadım ve hiç korkmadım. Anne diye ağlamadım. Ben çok akıllı bir çocuk olduğum için anne diye ağlamam. Onu, korkak çocuklar yapar. Belki ben de çok küçükken yapmışımdır ama artık yapmam, çok büyüdüm. Kaç yaşındasın sen bakim dedik…

Yerdeki iki cismin birbirlerine uyguladıkları bir çekim kuvveti vardır. Bunun gerçek ile ilgisi de vardır. Bunun gerçekle ilgisi vardır ancak gökle alakası yoktur. Gök bazı şeylerden vazgeçmiştir. Bilinir ki bu sebeple şairler göğe bakmaktan bahsederler. Umarlar ki yeterince göğe bakılırsa, gök ikna edilecek, küsmekten ve itmekten.

Dolar bir kâğıt mıydı? Dolar bir kâğıt olsaydı içimize dışımıza bu kadar dolar mıydı? Dolar bir kâğıt değildi. Dolar bir kimlikti. Çünkü insanlar aşksız kalmıştı ve sokaklar banka dükkânlarıyla doluydu.

O halde insanın yazmadığı ve yazamayacağı bir yasaya ihtiyaç vardır. O yasa ise ne kadar garip ki yine insandadır. Peki insandadır da bu yasa insanın neresindedir, tümünde yani varlığında mıdır?

Sosyal medya her kişinin söz etme aracıdır. Her kişinin ettiği söz hep birşeylere aracıdır. Her kişinin kendince ettiği söze elbette kim ne diyebilir? Öte yandan kıt aklını lafla sözle yüceleyene iyilik etmek için elden ne gelir?

Biz, Türkiye'nin hikâyesini "Türk hikâyesi"nden çıkarabilir miyiz?" sorusunun peşindeyiz. Devam eden dosyalarımızın üçüncüsünü, elinizde tuttuğunuz bu sayıda, hikâye olarak belirledik. "Yüzyılı Anlamak İçin Yüz Roman" ve "Yüz Yılı Anlamak İçin Yüz Şiir"den sonra şimdi de "Yüzyılı Anlamak İçin Yüz Hikâye" dosyasıyla karşınızdayız.

Suç ve Ceza’yı okuduğumuzda, Hazreti Ali Cenkleri’ni okuduğumuzda, Binbir Gece Masalları’nı okuduğumuzda, Gılgamış Destanı’nı okuduğumuzda hatta Şampiyonların Kahvaltısı’nı, Görünmez Kentler’i, Kara Kitap’ı dahi okuduğumuzda değişmeyen şey; hikâye anlatıcısının bize kendi dönemi ve toplumuyla ilgili şaşmaz hakikatlerden bahsettiğidir.

İnsan vardı. İnsana kelimeler verildi. Kelimeler sesle söylendi. Kelimelerin söylediği şeyler gözle görüldü. Ses ve göz olunca dünya var oldu. Dünya var olunca insan dünyaya sürüldü. Sesi ve gözü kullandı insan, kelimeleri kulağa söyledi, görüleceği gözle gördü. Gözün gördüğüne gönül katlanamadı, kulağın duyduğuna kalp inanamadı.

Kariyer bir mikroptur, vücudabeyinden girer. Ilk iş hemenkalbe yürür. Her beyindenvücuda girip ilk iş kalbeyürüyen gibi önce aklı sonraaklın etkisiyle kalbi zehirler.Her önce aklı sonra aklınetkisiyle kalbi zehirleyen gibisonra benliği istila eder.

Kibir insanın topaç gibi, tencere kapağı gibi kendi kendine, kendi etrafında dönmesidir. Bu dönüş zerre nisbetinde bir ivmelenme ile başlar ve dönüşle sarhoş olmanın akabinde merkezin kütle çekimi nedeniyle kendine yapışma ile sona erer. Sona erme kibirin sona ermesi değil, son evresine ermesidir ki o saatten sonra artık iflah mümkün değildir.