1965 yılında Sevmek Zamanı çekildiğinde Erksan, Türk sinemasında rüşdünü ispat etmiş bir yönetmendi. Susuz Yaz filmi, 1964’te Berlin Film Festivali’nde Altın Ayı’yı kazanmış ve Türk sinema tarihinde uluslararası ödül kazanan ilk film olmuştu. Böyle önemli bir yönetmenin yeni filminin sinemalarda gösterilmemesi anlaşılır bir durum değildir.

Nazım Hikmet’in yeri onda ayrıdır. 16 yaşında bir lise öğrencisiyken Nazım Hikmet’in şiirini kız arkadaşına yolladığı için “komünizm propagandası” yapmak suçundan tutuklanarak Sansaryan Han hücresine atılmış ve bu dönem, onun siyasi düşüncesinin köşe taşlarını oluşturmuştur.

Televizyonda yer bulan ve bir manada artık kendi türünde bir enflasyon yaratan tarih dizileri dijitalde dönem dizisi formunda bir tepki yaratmış gibi görünüyor. Televizyondaki tarih dizileri farklı dönemlerden kuruluş anlatılarını ekrana taşırken dijital dönem dizileri tarihle yüzleşme söylemini yaygınlaştırıyor.

Yücel Çakmaklı, en geniş manasıyla milliyetçimukaddesatçı çevrenin ahlaki endişelerini sahiplenir ve toplumsal değerlerin aşınmasına katkı yapan her filme husumet duygusuyla yaklaşır. İthal filmlerin yaşanan çöküşteki payını hissetmiştir ve var olan krizi aşabilecek derinliğe sahip bir sinema siyaseti önermiştir.

Buğday’ı izlemek nasip olmadı. Bal’ı ise sinemamızın zirvesi olarak değerlendirmiştim. Evet, heyecanlanmıştım. Semih Kaplanoğlu, sinemamızın en çok heyecanlandıran isimleri arasında kalmaya devam edecek gibi. Bal başta olmak üzere, Yusuf üçlemesinin mutlaka izlenmesi gerektiği kanaatindeyim.

“100 Yılı Anlamak İçin 100 Film” listesinde yer alan filmler de her ne kadar kendi içlerinde zaaflar ve kusurlar barındırsalar da Türk sinema tarihinde hikâyeleri, senaryoları, kurguları ve diğer biçimsel özellikleri ile mümkün mertebe cesur, yenilikçi ve farklı özellikleriyle öne çıkan yapımlar.

Kamera bu dönemde sokağa taşınır, sinemacılar yüzlerini halka döner, dolayısıyla da film üretimi artar. Akademik anlamda sinema eğitimi almamış bu dönemin sinemacıları resimden anlarlar, fakat ressam değildirler. Şiirden anlar fakat şair değildirler. Toplumu bilirler fakat sosyolog değildirler. Ancak Türk sinemasının kimlik arayışı onların bu çok yönlü merakları ve çabalarıyla şekillenecektir.

Eğer bir hikâye anlatıyorsak o hikâyenin karakterlerini gerçeğe ne kadar yakın değerlendirirsek hikâyemizi daha etkili anlatacağız, şeklinde bir düşünce hâkim olana kadar star sistemi devam etti. Bunu anlatacak olan, gerçeğe çevirecek olan kim? Yönetmen. Demek ki sinemada "yönetmen ve hikâye ön planda" fikri oluştu. Bunun da bugün vardığı nokta şu; demek ki hikâye ve o hikâyeyi kimin anlattığı, nasıl anlattığı önemli.

Listeyi oluştururken hikaye ustası addedebileceğimiz birçok yönetmen kadar sinema tarihinin kıyısında köşesinde kalmış filmleri dışarıda bıraktığımı söylemeliyim. Kendi adıma, iyi bir hikaye anlattığı için birçok kez seyrettiğim ve seyredebileceğim filmlerden bir seçki yaptım.

Hala izlemedim diyorsanız belki bu içerik size yardımcı olabilir.

TRT sinema kuşağında izlediğiniz o "en tutkulu" filmlerin ustasına ve onun en unutulmaz filmlerine yakından bakmaya ne dersiniz?