Ölüm döşeği formundaki ölmede kalıcı kişisellik ve biriciklik değeri kazanan yatak, yoğun bakım kültüründe ise hafızasız yalnızlık olarak imgeleşir.

Komplo teorisi sizi yormaz. Ne düşünmeniz, ne okumanız, ne tartışmanız, ne de düşünmenizi sınamanız gerekir. Hazır izahlarınız vardır. Bir tek faktör üzerinden her olayı ve durumu izah edebilirsiniz.

Almanya’dan haber geldi. Menfez zinciri kırmış hanımını boşamış dediler. Ve Cesim hemen Almanya’yı aradı. Menfez tek cümlesiyle özetledi. “Deterjan reklamı bitti emmioğlu.” Cesim; “reklamlar bitti şimdi hayat başlıyor desene” deyince gülüştüler.

Aidiyet bilinci, toplumun kahramanlarını yaratır. Savunma sebebidir, karşılık verme refleksidir. Ama kahraman olarak adlandırdığımız öncü kişilikler sadece kötü gidişatın durdurucusu olarak kalırlar. Ayağa kalmak için hafızada tutulamayacak kadar isim gerekir.

Bize düşen Ahmet Yesevi’nin hikmetlerini gündelik hayatın Türkçesine aktarmaktır. Bunun daen kolay, en akılda kalıcı, en işlevsel yolu Türkülerdir. Bunu Türküler, İlahiler, deyişler şeklindegünlük hayatımızın diline kazandırmak zorundayız. Yani Divan-ı Hikmet kütüphane meraklılarınınarada bir bakacağı bir kitap değil. Orada derin hikmetler var.

Pancho, mahçup bir yüz ifadesiile istavroz çıkarır ve şöyle der:“Kusura bakma Lenin, şu andaçok ihtiyacım var.”

Ayşe Eme bazen kendi kendine konuşurdu. Onu evin içinde kendi kendine oda oda gezerken, bir somyanın önünde oturmuş, somyanın altındaki bir sepette duran çorapları açıp tekrar katlarken, eline geçirdiği yünleri sararken, bir yerlerden bulduğu çamaşırları, bezleri katlarken ve bu arada da kendisiyle konuşurken bulabilirdiniz.

Büyük Tepa, eski Keyvan Kâhya Mahallesi’nin bir parçası olan, Ana Cadde’den Mostar Köprüsü’ne inen bölgenin adıdır. Burası bugünkü müze ve Keyvan Kâhya Camii önündeki Maraşal Tito Caddesi’nden Mostar Köprüsü’ne inen basamakların bulunduğu alana karşılık gelmektedir. Osmanlı döneminde halk burada toplanır, tüm etkinlikler burada düzenlenir ve alışveriş işleri burada yapılırdı.

Biz sahilden savrulup çöle konmuş kumlarız. Vahalar hayal ederken seraba tutulanlarız. Bir damla su aklımıza düşse deli eder bizi.

Battal ki boynuna lenger bıraktılar ölmedi, denizlere attılar selametle çıktı, kuyulardan kurtuldu, ejderhalarla boğuştu amma ne zaman ki onu seven kendisine çakıl taşı attı o zaman dünyaya gözlerini kapattı.

Bilmem anlatabiliyor muyum? Bu soruyu böylece soruyorsam anla ki bu dünyada sadece sana ‘anlatmak’ istediğimden. Dilim elimde, terleyen dantellerin arasında, uzak bir Kahire sokağında Arap kahvesi içer gibi anlatmak. Bir ormanın tüm ağaçlarının ismini bilir gibi anlatmak. Çünkü biliyorsun. Sen ve ben insanız, geriye kalanlar züppedir.

Kendi ölümlerine sahip adamları ve atları çatlatan hızın coşkusunu konuştuk sabaha kadar. Marlen Dietrich’in küstah bir fotoğrafına bakıp Prusya Mavisini tartıştık. Bir daha da görüşmedik. Kimse tahammül edemez kendi cenazesini izlemeye tanıdık bir gözde. Yıllar sonra bir vincin tepesinde tekrar düşündüm seni. Hiç var olmayabilirdin. Fakat bazıları var olmasa bile onları icat etmek gerekir.

Dağların ihtişamı beni hep hayrette bırakmıştır. Eminim çokları için de durum böyle. Dağları gördüğümzaman gözlerim büyür, sesim incelir. Maşallah demekten alamam kendimi. İlk kez Toroslarıgördüğümde mesela, çok değil bir zaman önce, Tanrım bazıları buna gülebilir, coğrafya derslerinihatırlamış ve bir çocuk gibi, “a Toroslar, Toroslar” diye sevinmekten kendimi alamamıştım.

Fransa’da eğitim görmüş 35 yaşında kendi halinde birmatematikçiyken Demokrat Parti saflarından siyasete atılmasıylakişisel macerası fırtınalı bir yolculuğa dönüşmüş ve çok kısa birsüre içerisinde dönemi için politik fenomen sayılabilecek düzeydebir popülerliğe ulaşmıştır; Osman Bölükbaşı ya da halkın kendisinetaktığı lakabıyla Anadolu fırtınası.

Metni ezberlediğime kanaat getirdikten sonra, kâğıdı elimden alıp yırttı. Unutmamanın tek yolu sürekli hatırlamak ve tekrar etmekti. Bir ezginin sözleriydi bunlar. Ama anlamıyordum, insan sehpada niye sarıkla sallansın, sarık ki dedemin başına sardığı beyaz bez, nasıl uzansın Anadolu’nun türlü şehirlerine? O şehirlerde ne olmuştu?

Onlar savaşın çocukları artık, evet. Amerika’nın ve dostlarının, Rusya’nın ve müttefiklerinin, Esed’in ve katillerinin arasında dünyaya gözlerini açtılar.

"Peki, insanoğlu sevgiyi kaybetti mi? Peki insanoğlu gerçek sevgiyi ve buna dair içeriği, anlamı, idraki mi yitirdi?"

Yaşı büyük, parası az, okumaya gayretli bir insan. Yazın mahsul satıldıktan sonra elde edilen paranın çok cüz’i bir kısmı Köse Hoca’ya veriliyormuş ve bu parayla bir yıl idare ediyormuş. Bu okuma macerasında Köse Hoca’ya en çok anası Safiye Hanım destek olurmuş ve artırabildiği kadarıyla arada gizliden para verirmiş. Hani artırmak deyince, aklınıza bugünün parasıyla üç bin lira, beş bin lira gelmesin. Belki, üç yüz, belki beş yüz lira...

Ağustos 1945 sabahı Eatherly’in ‘Straight Flush’ı hareket etti, hedef Hiroşima idi. Diğer ikiöncü uçaklardan biri Kokura, öbürü de Nagazaki şehirleri üzerine gelecekler ve hangi şehirdegökyüzü atışa elverişli ise “piyango” ona isabet edecekti. Eatherly’in uçağının gözcüsü, öncamın üzerinden bütün dikkatiyle aşağıyı seyrederken birden bağırdı. “İşte Hiroşima göründü.”

O halde doğru yerdesin. Bu dünya, âlemlerin en kaçak dövüşçüsü... Ve fekat bu dünyanın hülyası bizi ayakta tutan. Düş de diyebilirsin adına. Sınırları ortadan kaldırabilmek için kurulması gereken iletişimi sağlayacak tavizlere kavramlardan başlayabiliriz. Nihayetinde dava büyük. İletişim yük. Müteşekkiriz kavramlara. Ve ar duygusuna...

Tekne kötü durumdaydı. İçi böcek ve yengeç doluydu. Hatta birdenizkestanesi bile vardı. Ve ciddi şekilde su almıştı. Suları sıraylaboşaltarak yol almaya başladık. Ama arada sırada yine boşaltmakgerekiyordu çünkü tekrar su alıyordu. Yengeçler ise bazen ortayaçıkıyor sonrakaçıyorlardı.

Çocuklarımızı mutlu etmenin tek yolunun onlara en güzel şeyleri almak; bolluk ve refah içinde yaşatmak olduğunu kulağımıza fısıldayıp duran bir sistem bizi sürekli kışkırtırken. Ve ne yaparsak yapalım bize hep yetersiz olduğumuzu söyleyip ensemizde boza pişirirken, çocukların bu soruya verdikleri cevaplar, bütün bildiklerimizi yerle bir ediyor. İlaç gibi geliyor.

Karalama yaptığı sayfanın üzerine yarım yamalak kapattığı gazetedeki manşete takıldı gözü bir an, en son iyi bir haberine zaman gördüğünü hatırlamaya çalıştı. arkadaşı gelmeden önceki 1 saatlik süreçte kağıda yazıp yazıp karaladığı veya karalamaya kıyamadığı veya baş harflerinin üzerinden 3 kez geçip işaretleyerek beğendiğini belli ettiği mısraları havaya atıp masaya dökülmelerini hayal etti geri kalan yarım saniyede.

Her vesileyle “otuz yıl çalıştım, utanıyorum” tadında laflar ediyor.Gerçekten soruyorum, otuz yıl nerede çalışmış? 72 doğumlu biri nasıloluyor da kalkıp “otuz yıl emek verdim” diyebiliyor. Hem de İslamcılığavermiş. Emek falan vermedin Levent. Ekmek yedin sadece. Otuz yılekmek yedin. Hiç durmadan, hiç utanmadan, hiçbir vesileyi kaçırmadanekmek yedin... Daha fazlasını istedin, verdiler. Çok daha fazlasını istedinyine verdiler. Günün birinde vermeyi kestikleri an sen yepy…