Sağlı sollu tertemiz toprağa ekilmiş çiçek öbeklerinden sıyrılıp sık yapraklı bir ağacın altında boş bir bank buldum kendime, kuşların ve yağmurun izin verdiği kadarına iliştim. Niyetim bir iki sigara içimi oturup yağmur sonrası serçelerini seyretmekti hava kararana kadar.

İnanılmaz bir tutkuyla bağlı olduğu satranç belki de travmasının kaynağını bulmakta yardımcı olur ümidiyle bahçe duvarındaki bu özel köşeyi kendisine tahsis edip güvenlik görevlisi nezaretinde yoldan geçen insanlarla oyun oynamasına göz yummuşlardı başhekimi de ikna ederek...

Günün birinde oğlunun gittikçe kendisine benzemeye başladığının farkına iyice vardığı bir sırada karar vermişti emekli olunca köye yerleşmeye. Belki bir de torunum olur, traktörle gezeriz tarla tepe diyordu hep

Cahit Koytak’ın ‘futbol oynayan çocuklar’ şiirindeki umulmadık goller peşinde koşan çocuklardık, futbol literatürüne gol makinası tabiri girmemişti ve Messi henüz doğmamıştı

Duvardaki saate dikiyor gözlerini, nenesi nasıl oluyorsa bu yuvarlak camlı şeye bakıp bir süre sonra neler olacağını haber veriyor ama kendisinin bunun için biraz daha büyümesi gerektiğinin farkında. Tesbihli Abi İle Çay Saati: Sarı Reno 12Ümitsizce

Köşebaşlarını tutup yüzyıllık türkülerde kalmış kötülükleri son bir gayretle bu millete yaşatmaya and içmiş kahpelerin gecesiydi...

Tabakanın kapağını kaldırdığında dedesinin karyolasının altında bulduğu büyük bir torbanın içindeki tütünle aynı renk olan çelikhan tütününün o kesif kokusuyla başı döndü.

Kılıç olalım, zindan gibi geceleri huzursuz eden bir ay şavkısın gövdemizde. gövde­miz ki boydan boya ‘la galibe illallah’ yazıl­mış ince sanatla.

Kendisini hep ‘gitmeye değer bir yer yok oğlum’ diyerek avutmuştu, ama bir süre sonra farketti ki kalmaya değer bir yerde yoktu bu dünyada.

tam anlamıyla curcunaydı. bizden öncekiler ve bizden sonrakiler, bizim de dahil olduğumuz anın ileri ve geriye uzanan kanatları gibi dalgalanırken yüzlerce insan gövdesinden oluşmuş bir kartalın yaklaşık boyun kısımlarına denk geldiğime emindim nered

en az şehrin kendisi kadar küçük bir otogarda rüzgar ve kar yağışı nöbetleşe hüküm sürüyordu o gün öğle saatlerinde. bu kadar az otobüsün bu kadar çok kişiyi birbirinden koparmasına dair tumturaklı bir şiir tasarlıyordu yarı kaçık bir şair. istediği

bazen aklıma geliyorsun, kimseyi inandıramıyorum. ateşi karıştırıp ısınmaya çalışırken arkamdaki duvara gölgen düşüyor, görmesem de biliyorum. parmağımla boşluğa saçlarını çiziyorum tel tel, saçların uzuyor ve bu görünmez resim hiç bitmiyor. delirmiş

Favori aracım trendi fakat gemilere de küçüklükten beri büyük merak beslediğim için arada bir sahile gelip denize bakmaktan alıkoyamıyordum kendimi.

hava cehennem, yokuş kafir, kamyon kırmızı…sırtında yirmi ton yük, sağ elinde direksiyon sol elinde sabrını bileyen kehribar… şoför yorgun, bıyığında ter, bıyığında cıgarasının acı dumanı…burunlu Man kamyon geride bıraktığı her bir kilometreyi de yük

Babası birkaç gün önce ölmüş gibi yürüyordu adam sokakta. Dik mi, babası gibi mi yoksa boynu bükük mü yürüyeceğine henüz karar verememişti.Huzursuz elleriyle sık sık ceplerini yokluyor ve ardından, uzamış kirli sakalının gölgelediği yüzünü sıvazlıyor