24 Ocak'ta Aykut Nasip Kelebek ile Beykoz'da Üstad Necip Fazıl hakkında konuşacaktık. O gün biz konuşmamızı yapamadık. Beykoz'da bir doğalgaz patlaması yaşanmış. Bir hafta sonraya erteledik. Rahmetli anneannem İstanbul'un sonu ya yangından olacak derdi ya da depremden. Hakikaten Osmanlı dönemi İstanbul'u önce yangınlarla ahşaptan yapılmış evlerinde canlarını kayb…

Ne yapacaksın? Bir şiirinde “Hiçbir şey yapmak gelmiyorsa elinden şiir yaz” mı demişti Hakan Arslanbenzer? Ben de öyle yaptım.

Şiir yazılınca veya şiir yazmaya niyet ettikten sonra sizi kışkırtan bir şey çıkıyor ortaya. Şiirin gün yüzüne çıkması bir mecburiyet olarak yakanıza yapışıyor. Tabii öyle bir duygu içinizi sarınca başlıyorsunuz edebiyat dergilerine şiir göndermeye. Müthiş bir hevesle işe girişiyorsunuz.

Kafasına bir şey takılmadan, nerde sabah orda akşam diyerek okuyup yazmak, başındaki kavak yellerini hangi yaşta olursa olsun nazlı nazlı sallandırmak insan ruhunu da okşayan bir anlık poz olsa gerek.

Aradalık aynı zamanda geniş manâsıyla her şeyi ama daha anlaşılabilir seviyede bir şeyi hem isteyip hem de onun için gayret mükellefiyetini peşinen üstlenmekten vazgeçişin beraberinde getirdiği o arzuyla yoğrulu hafiflik de. İki farklı vaziyetin ortasında durduğunuzda tarafların ikisinin de iltifat ve ikramına mazhariyetinizi muhafaza etmekle kalmak, dilediğinizde istediğinizi tercihin tesellisiyle dârı bekaya göçmenin sürurunun da tadını doyasıya çıkarmak. Meselâ…

Dilinin döndüğü kadar konuşmak vaziyetindeki insanın bu hak ve imkânını terkederek dilinin döndüğü kadar susmayı tercihi, aslında yanında-yakınında hakkıyla muhabbet edebileceği, kendisini dinleyen ve kendisini dinleyebileceği bir kişinin dahi kalmaması, dolayısıyla da o kişinin, bir tek kendisiyle konuşmak mecburiyetinde kalması demek. İnsan, hayvanı nâtık: konuşmadan edemeyen canlı. Dinlenilmediğini, anlaşılmadığını, anlaşılmamak için her türlü gayretin g…

Ahmet Haşim, Necip Fazıl'ın bu halini görseydi eğer, Yeni Mecmua'nın idarehanesinde karşılaştıklarında ona; "Çocuk, bu sesi nerden buldun?" diye sormazdı muhtemelen. O sesin içinde yaşıyordu çünkü Necip Fazıl. Bize teklif ettiği ses de bundan başkası değildi elbette.

Filozof Diyojen’e gündüz vakti elinde kandille "adam" aratan yoksunlukla, merhum Üstad Karakoç’u dünyevi olan ve nümayişi çağrıştıran her türlü görünürlükten uzaklaştıran ızdırap arasında pek fazla da bir fark yok aslında.

Hakikati boğarak Susturamazsınız, Nesi varsa istesin iradeniz, Hiçbir şey için müteessir değilim, Biri savunmamı sürdürsün Londra’daydık, Açılıp kapanıyordu kapısı İnip çıktığımız asansörlerin, Asansörler Ayağa kalkmış giyotin, Öyle kudret varmış ki bende Mayısı 26 güne indirirdim İsteseymişim, Celladımın parasını ben ödedim.

Tüm bu hengâmeden geriye kalan neyse, biz oyuz işte. Korkularımızla, endişelerimizle, umudumuzla biz oyuz. Bizi, dünyaya gönderilmemizin anlamına iliştirecek "asıl konu"yu unutmazsak bu kez insanın geri gelişi, belki kötülükle değil iyilikle olabilir.

Müslümanların dünya sistemine alternatif olan ontolojileri boyut değiştirdi; biz kapitalist Batı medeniyetine bir karşılık vermek için yola çıkarken küresel kültürün şubesi hâline geldik. Gündelik hayatımız, zihinlerimiz, estetik algımız tamamıyla seküler-kâfir kanallarında inşa edilen hayat nizamına göre şekilleniyor.

Bugün geldiğimiz noktada kimileri Erdoğan’ı kendince tartışıyor olabilir, ama o benim için, imanından bile şüphe edilecek yerlere savrulan koca bir nesil içinde, imanından şüphe etmediğim büyük bir mücadele ve mücahede adamı. Ülkenin dirliği ve ümmetin birliği adına çok önemli bir yerde duruyor.