Uzun yolculuklardan dönüyoruz yine, başladığımız yere. Tanıdık bir şehir, bir mahalle, bir sokak ve hane. Yaklaştıkça dikiliyor omuzlarımız, sırtımıza dağlar dayanıyor, kabarıyor göğsümüz. İnsan evine yaklaştıkça, zemzemi ilk yutkunuşunu hatırlıyor, dışarıdan kimse görmüyor ama içine sarsılmaz bir iman doluyor.

Evden çıktığında bir müddet yürüdüğü o küçümen, o daracık sokaktaki iki sıra kavak ağacı, o geçtiğinde hafiften eğilerek selamlıyorlardı Ubeydullah Efendi’yi. Sonra da selamünaleyküm. Ne demeliydi bilmeden selamlarını alıyordu ağaçların. Önce bodur kavak eğiliyordu, ardından birazcık daha uzun olanı. Garip sesleri vardı doğrusu. Hani sıradan insanlardan birine anlatmaya kalks…

Kaçırılan fırsatlar, vazgeçilen imkânlar, hayatı kulağından yakalayamamanın buruk tadı. Yalnızlık bir duvar kâğıdı gibi kaplarken ömrümüzü arka odalarda sessiz ve tehlikeli hayaller kurmanın, küçük kelimelerle büyük işler başarmanın umudu ile yaşamak. Şimdi dönüp bakıyorum ve bu adamların olmayacak hayalleri kadar “olmuş gerçekler” bulamıyorum.

Aşk asılıyor yakasına. Dönüyor askerden. İlk terk ediliş. Üç yıl süren yağmurların altına saklanmışım ve kapıda Ahmet, Yağmurlu Bir Gece Vakti Şairi Uyandırmak olarak değiştiriyor şiiri. Sabahlıyoruz. Aşktan bahsediyoruz sanırım. “Bu zamana kadar oysa başka neden bahsettik ki” diyor Ahmet bana.

Karadeniz’i bilir misiniz? Hava diyelim güllük güneşlik. Bir anda çıkar fırtına. Kalırsın arada. Eğer çok çırpınırsan yorulursun. Çünkü dalgalar seni hep açığa açığa çekmek ister. Sabırlı olacaksın. Bekleyeceksin. Evde mayonez yapar gibi. Durduğun açıyı yavaş yavaş artıracaksın. Dalgaların içinden ve altına doğru yüzeceksin. Bir bakmışsın kıyıdasın.

Kader gayrete âşıktır, derler. Ben fırındançıkınca Aysel giriyor dükkâna. Ekmekalma bahanesiyle Haydar’la saatlercekonuşuyorlar. Hatta İrfan abi bile dükkânagirince fark etmiyorlar onu. Her şey okadar hızlı oluyor ki inanılır gibi değil.Yazan kâtip böyle yazmış yazıyı. Hızlıcaevleniyorlar. Sonra ver elini Milli Görüşteşkilatları sayesinde Almanya.

Acı yok, cümlesi acının varlığının en büyük deliliyken acıdan kaçılabilir mi? “Acı Yok” öyküsünün, isim babası bir yan karakter. Ana karakter İhsan kendini teselli edemez. Yaşadığı acının karşısında ne yapacağını bilemeyip afallar. Onu en yakın arkadaşı Kerim teselli eder. Kendi kendini nasıl teselli ediyorsa İhsan’ı da öyle teselli etmeye çalışır.

Her şey bir anda bitmişti. Mali’ye hep bu hikâyenin bir sonu olacağını söylüyordum.Anlatacak çok şey biriktirdiğimize inandı Mali. Bir süre bir asker arkadaşımın yanında kalıp30’uma bastığım yıl T. ye gittim ve polise yakalandım.

Partinin kapatıldığı gün çay evine gittiğimde ilk onu gördüm, üzgün olduğumu anladı. Tek bildiği şarkıyı, Batarken Ufukta’yı söyledi yine. Eski günlerimiz geldi aklıma. Dava delisi günlerimiz. Ufukta batan güneşin arkasından Refah Partisi’nin bayrağı da batıyordu sanki.

Aşk, insana rutubetin duvara işlemesi gibi işler. Önce fark edemezsin, sonra duvardaki rutubet lekeleri yavaş yavaş görünür olur. Evin duvarlarını boyarsın bir gün. Ama unutmamalı ki, boya sadece rutubetin üstünü örter, onu ortadan kaldırmaz.

Bu tahammülfersa hayatımızın bilgelerinden biri Sarı İmam. Erbakan şehre gelince onun camiinde namaza durur. Bir Cuma vakti iki yıl önce. Hoca safların arasında. Sarı İmam tekbiri almaya elini kaldırıyor ve şehrin hafızasına şu tekbiri kazıyor: “Erbakan da aramızda Allahuekber.” Ehli Sünnet’in en çılgın imamlarından biri o. Uzun sakallarıyla sabah namazına bisikletiyle geliyor. Kur’an öğretmek için çocukları manzaralı tepelere çıkartıyor. Hutbelerinin hepsi ol…

Hatice Pia ile aramızda bir bayram namazı coşkusu olurdu sürekli ve birbirimizin en çaresiz hallerinin antolojisini çıkartarak, sevdiğimiz şairlerin şiirlerinden çaldığımız mısralardaki gibi davranırdık birbirimize. Aşk, kimliklerimizden sıyrılıp başka hayatçıkları birbirimize taptaze somun ekmek gibi bölüştürdüğümüz bir nimetti.