Öyle bir dünyada yaşıyoruz ki hesap kitap yapmadan, hiçbir meseleye kendi çıkarını katmadan iş yapılmıyor. Düşünceye grup aidiyeti ve kişisel ikballerini karıştıran bir kamu oluştu. Düşünce hesap kitabı kaldıramaz. Düşünce kişisel ikballeri, grup çıkarını kat’a reddeder. Düşünce saf, yalın, öz’dür... Öyle bir öz ki, hakikatle ilişkisini doğrudanlaştırır.

Türkiye’nin kurtuluşu için öncelikle, kendi aidiyetimizi, aktüel bağlılığımızı, dünya sistemiyle ilişkimizi iyice düşünüp zihniyet devrimi gerçekleştirmeli, şuurlu bir irade ortaya koymalıyız.

Bu kliniğe kaçarsa tüketim bağımlılığından kurtulacağını ve dolayısıyla güvende olacağını düşünen karakterimiz aslında kaçarken kapana kısıldığının da farkındadır. Sistem o kadar acımasız bir çarka sahiptir ki, sorunlara çözüm olarak sunulan alternatif hayat metotları bireyleri daha da dengesiz bir ruh haline büründürür.

Erken dönem Osmanlı düşünürleri, devlet ricali Müslümanların tembelliğinde, miskinliğinde Batı insanının çalışkanlığında karar kıldı. Öyle bir karar ki bu Batı insanı “İslam’ı Müslümanlardan daha iyi anlamış, daha iyi yaşıyordu.” Olabilir mi; kompleks, beceriksizlik ve güçsüzlük suçu kendimizde aramaya itti. Normaldir, kişi sahip olmadığı meziyetler ve geri kalmışlığını, ezikliğini, önce kendisinde akabinde çevresinde arar.