İşte, benim bu görmeyişlerim, fark etmeyişlerim hep dalgınlık denilerek bana iade edildi. Kendi izimi sürdüğüm zaman ulaştığım ilk ipucuysa şu oldu; dalgın değilim, yolcuyum. Görüntülerin, imajların, kelimelerin, insanların arasından geçerek, hızın nesneleri görünmez kılması gibi, beni durduracak olana doğru giderken körlük yaşıyorum.

Zaten evinden neredeyse hiç çıkmayan biri için bu günler bazen tuhaf bir teselli de sunuyor. Çünkü herkes evde ve herkes hayattan bir şeyleri "kaçırıyor". O zaman, evden pek çıkmayarak, "Acaba neler neler kaçırdım hayattan uzak kalarak?" sorusunu önceden sorup hayıflanan biri, bugünlerde "herkes kaçırıyor, neyse onlar" deyip kendini biraz daha huzurlu hissedebiliyor.

Bireyselleşme diye allanıp pullanan, bireyin yalnızlaşmasıymış. Yoksa ortada bireylerin orijinal bir fikrinin olduğu falan yok. Milyonlarca insanın aynı şeyleri söyleyerek kendi fikrinin orijinal olduğunu iddia ettiği bir garabetteyiz.

Zamansal düzen; eylem ve durumlar arasında nedensellik ilişkisi, daha açık bir ifadeyle sebep-sonuç ilişkisi olmaksızın art arda gelişin somutlaşmasına dayalı düzendir. Mantıksal düzen ise anlatıdaki eylem ve durumların bir nedensellik ilişkisi içerisinde birbiri ardınca sıralanması ve anlatısal sözdizimde bir sebep-sonuç ilişkisi doğrultusunda konumlanmasıyla ortaya çıkar.