Esnaflarımız sonunda felsefeye el atmaya karar vermiş. Bugünden sonra tavuk yemeye giderken bile detaylı düşünmemiz, genel kültürü yükseltmemiz gerekiyor.

Kimin kartı fazlaysa, kimin adamı daha güçlüyse o kazanıyor bu müsabakalarda. Kazanan da yok gerçi. Daha doğrusu kazanan tek. Kavgadan önce de kazanan o, kavgadan sonra da: Akademi.

Peki, kendisini sonra (post) olarak konumlandıran post-modern paradigma, bütün “önce”lere son kullanma tarihi etiketi yapıştırma cesaretini nereden alıyor? Öncelerden daha üstün olmasından mı? Bize bu üstünlüğü nasıl kabul ettirdi?

Özgürlük peşindekilerin “marjinal tutum ve sınırsız eylem” tezi, “ne kadar özgür olduğunu” ispatlama endişesinin aksine; zihnen hürriyet yoksunluğunun sonucu. Özgürlüğü göstermeye matuf “sınırları ihlal etme” kaygısı bir yönüyle kendini bağlayacak eylemlere açılır. Fakat özgürlüğün bir tarafında, kabul etmek gerekir ki “anlam arayışı” bulunur.

Şüphesiz İslam'ın bir Antik Çağı olmadığı gibi diğer geleneklerden de farklı olarak karşılaştığı bütün biçimleri terkip eden, içine alan ve onların sürekliliğini sağlayan bir özelliğe de sahiptir.

Dondurulmuş anlamların ahlâkî sürekliliğinin olamayacağını belirten Türker, sadece insanın ferdiyeti ve iradesi üzerinde değil aynı zamanda ahlâkî özne ve anlamların hareketliliğine vurgu yaparak anlamların, nesneleştirilmesi ve dondurulmasının birinci derecede bertaraf edilmesi gerektiğini belirtir.

Doğayla aklın çatışması, aydınlanma sonrası dünyanın ve edebiyatta klasisizmin karşısına romantizmin yeni icatlarını çıkarmıştı. Alman romantiklerinin Sturm und Drag adını verdikleri akımda aklın faziletleri, ölçü ve dengenin karşısına doğanın liriği, kalbin sezgileri ve yaratıcı dehanın özgün üretimleri konuluyordu. Aynı zamanda bu yeni “deha” sanatçı anlayışı sayesinde sanat uğraşlardan bir uğraş olmaktan çıkıyor, onu seçkinlerin katına çıkarıyordu.