Sosyal medyanın en çok gazabına uğrayan kişisi kesinlikle Çaycı Hüseyin'dir. Sürekli öldü haberleri çıktığı için açıklama yapmasına ayrı gülüyoruz.

Hâlbuki o, kendisini bir "hiç" olarak gördüğü geçmişinden intikam almak için dönmüştü buraya. Her şeyden mahrum günleriyle, yitik mazisiyle hesaplaşmak için gelmişti onca yolu. Şimdi daha ilk dakikadan itibaren hissettikleri de neyin nesiydi böyle?

On yaşındaki bir çocuk Z kuşağının kodlarıyla oynadı biraz. On yaşındaki bir çocuk, belki de evlatlarından umudu kesen anne-babalara “durun her şey bitmedi” dedi. Gerçekten de henüz biten, geçen ve tam olarak kopan bir şeyler yok. Sıkıntı var, evet. Gençler büyüklerden, büyükler de gençlerden uzaklaşıyor, doğrudur. Bir evladın sanal dünyanın büyüsüne kapılıp gözden ve -Allah korusun- gönülden uzaklaşma riski, sokaktaki en kötü arkadaştan daha tehlikeli, evet…

İnsanlar, onunla beraber yaşamanın tek yolunun onu yok saymak olduğunu anladı ve onu dünyadan kovdu. O, dünyadan kovulan. Edilgen konumda, kendisi gitmedi, gidemez. Ona bir isim koyacak olsam, Durmuş, Dursun, Yeter gibi isimlerdense progresif bir isim verme yoluna giderdim. Devinim olabilir mesela. Çünkü o, dünyadan kovuldu ve yıldızlarda kayıyor, durmuyor yerinde.

Düğün meydanın önündeki toprak yoldan, kara cılız bir çocuk koşarak geliyordu. Tam da gelip, damadın önünde durdu. Kaşlarının kenarından süzülen terler, ince boynunda çamurlaşıp kalıyordu.- Hüseyin ağam, dedi. Camışlar yukarı bayırda kavgaya tutuştul

Heykel deyince aklınıza ne geliyor? Benim aklıma erdem geliyor -belki biraz masumiyet- helalsiz haramsız bi çeşidi. İnsana benzeyen, ama etten olmadığı için etin zaaflarından muaf bir silüet. Yüzü öpülemez, saçı çekilemez, kanı dökülemez. Yolunuzdan çekilemez. Kılıcını size doğrultur, size bakar; ama sizi göremez.