Anlatıcıların şakaları ansızın ortaya çıkan bir cin gibi değil bu arada, bunu başarılı buldum. Bu şakacı dil ya da cinler öykü bitene kadar bizimle, başından sonuna kadar neşeli bir sesten hikâyeler dinliyoruz yani. Sözdizime, sıfatlara, seçilen kelimelere baktığımda gerçekten de yaşadığı toprakların kelimelerini, insanlarını, ruhunu, ekonomisini, siyasetini, derdini, hikâyesini, gailesini bilen bir öy…

Bana kalırsa kitabın durduğu yer; Google haritalardan herhangi bir Türkiye, dahası, güzel Türkiye'nin herhangi bir sokağı, graffitilerle boyanmış sokaklardan biri yahut bu sokaklardan geçerken Farazi V Kayra dinleyen herhangi bir gencin Spotify listesi, belki de Twitter anasayfası, şarkıyı değiştirirken yahut sayfayı yenilerken beklediği otobüs durakları, yüzündeki umudu ahmakça bulanların…

Kutlubay’ı ne bekliyorsa bizi de o bekliyor aslında. İşin heyecanı ve güzelliği de burada sanki. Bir anlamda onların yollarına da şahit oluyoruz; yürüdükleri yollardan yürümedikleri yollara kadar.

Anlatılan uzak veya yakın hep bu toprağın hikâyesidir. Bazen "Zaman ağacı meyveye durdu." gibi bir masal diliyle bazen "Canım daraldı." samimiyetinde günlük bir dille karşımıza çıkıyor yazar. Sırtını zamanın tüm alfabelerine dayamış Gülşen Funda.

Kök bölümünde genel olarak taşraya dair, toprağa daha yakın öyküler var. Neticede herkes coğrafyasının rengini alıyor, ben de Anadolu'ya, doğduğum köye dair, kendi muhayyilem elverdiğince yazdım. Çünkü kökümüz, içine doğduğumuz aile, üzerinde durduğumuz toprak; başta diliyle, hikâyeleriyle ve rengiyle etkiliyor bizi.