19. yüzyılın felsefi kötümserliği altında hayati bir çığlıktır Friedrich Nietzsche'nin felsefesi. Onu ortaya koyarken vurduğu çekiç darbeleriyle modern insanın çehresini yeniden şekillendiren Nietzsche'nin çağdaş düşünme ve hissetme yollarına da yeni bir kavramsal kadro hibe ettiğini söylemek gerekir.

Her şeyin sonunda olmanın bir bedeli olur mutlaka. Hayat da böyle. Kırımızı ringa balığını odağına alanlar, ondan bir muradı olanlar, asıl konunun ne olduğunu unutabilir ve bir daha geri dönemeyebilirler. Dünya epeyce bir zamandan beri, asıl konuya dönmenin acı duymakla eşdeğer olduğu bir yer zaten... Asıl konu neydi peki?

Ve nihayet, sis. Yolcu bilir, sis demek doruğa yaklaşmak demektir. Yaklaşmanın, ulaşmanın değeri azalır gözünde. Yapacağı işin ululuğu doldururken içini, şimdi onu ayakta tutan, yürüten, ilerleten doruğa varma düşüncesi bile değildir. Zerdüşt ise, yalnızlığını düşünür daima. Konuşur kendisiyle.

"Filozofun evi olur mu?" sorusu, anlamını hiçyitirmeyen bir serzeniş gibi çok uzun zamandan berivarlık gerekçesini sürdürüyor. Düşüncenin sınırsızözgürlüğü ve mekânsız olma haline dair anlaşılır biratıf var burada. Ama yine de zihinsel etkinlik ve üretimiaidiyetten bağımsız düşünmek zor. Elbette filozoflarda aidiyet duygusundan münezzeh değiller. Mekân;zihni kışkırtan, ruhu dinlendiren ve ilhamı bahşedenönemli bir belirleyici. Peki o halde filozofun (yaniNietzsche’nin) e…