Çoğu zaman olduğu gibi geç denilebilecek bir saatte, yorgun bir şekilde zili çaldı. Zili çalmak, içeride kapıyı açacak birilerinin var olduğunu bilmek, bir şükür sebebiydi onun için. Her akşam eli zile uzandığında bunu düşünür, “Allah eksikliğini göstermesin,” diye dua ederdi içinden. Kapı açıldı, içeri girdi. Selamlaşma ve hâl hatırdan sonra doğrudan kitaplığının olduğu odaya geçti ve masasın…

Şiirlerinin kişilerini kalabalıklar içinden seçerdi. Trenler, meyhaneler, oteller, onun gözlem mekânlarıydı. “Kendine sığınıp, damıtılmış bir hüzünden yarar ummak insanı çürütür” derdi. Şiirinde de söylediği gibi “kaldı ki ben içimde gezmekten yoruldum.” Nereye giderse gitsin hep İstanbul’a dönerdi. Edip Cansever dipten gelen dalganın o sessiz öfkesini iyi tanırdı. Şiirleri ironiktir: “Umudu dürt, umutsuzluğu yatıştır” Yenilgilerden güç alarak ayağa kalkmamız gerektiğini s…

Ne iş yapardı sorusunun cevabı ‘şiir yazardı’ olan bir şair Edip Cansever. İlk şiirini, İkinci Dünya Savaşı’nın bitiş vakitlerinde şimdi artık olmayan bir dergide, İstanbul’da yayınlıyor.

O akşam bulvardaki yıllanmış kahvenin kaldırıma konmuş masalarından birine oturup yağmuru dinledim. Yağmuru dinler gibi yapmaya başladım sonra. Çok uzaklarda kalmış bir ikindinin beni üşütmesine dalmışım.

Çünkü hayal kurmayı hatırlayamıyoruz artık, çünkü bu şehirler çok kalabalık hayal kurdurmuyor, çünkü kabarık kredi kartı ekstreleri peşi sıra geliyor, çünkü alışveriş merkezlerinin ışıkları fazla parlak, zihinlerimizi dağıtıyor.

Türkiye'de bozkırı görmeden hiçbir yere gidemezsiniz. İlla görünür bir yerde. Sarı. Uzun. Kendini kendisiyle çarpar bozkır. Kendini ancak böyle açıklar. Kendisinin karesini alır. Kendi olma fırsatını da verir size böylece.

Dünyanın en yaşlı teröristlerinden Fethullah Gülen ve adamlarının kalkışması üzerinden beş sene geçti. 15 Temmuz’u bir üzgünlük değil de bizi dinçliğe çeviren taraflarıyla tekrar hatırlıyoruz. Üzerimize atılan ilk kötü Amerikan zarı değil bu melanet, son da olmayacak. Üç harfin yan yana gelmesinden oluşan "biz"i, nelerin yan yana gelmesi bir araya getirdi, bunu unutmamak gerek asıl.

Boğaz'da yaşayan Eşkina, Üsküdar sahilindeki beton blokların en derininde yaşamaya devam ediyor. Yüzyıllardır yaptığı gibi. Bizim gibi. Türkler gibi. Ve yine bize rağmen.

Tüm bu hengâmeden geriye kalan neyse, biz oyuz işte. Korkularımızla, endişelerimizle, umudumuzla biz oyuz. Bizi, dünyaya gönderilmemizin anlamına iliştirecek "asıl konu"yu unutmazsak bu kez insanın geri gelişi, belki kötülükle değil iyilikle olabilir.

Sanat, hayatın şiddetini de güzelliğini de, bir ya da birkaç kat daha yukarıdan ifade eder. Sanatın büyüklüğü ve etkisi de burada zaten. Belki şiirde anlatılan anlatıldığı kadar keskin, güzel ve şiddetli olmayabilir. Ama şiir hayatı veya hatırayı sonradan bir tür tamamlama işlemi de olduğu için, hayatın içinde eksik kalanları kelimelerin gücüyle tamamlar ve bize daha güzel, daha büyük ve büyülü gösterir.

1İkinci Yeni’nin en birincisi. Dev bir şair. Öyle değil. İsminin bütün harflerinin bütün anlamlarıyla şair. 28 Ağustos’tan 20 gün önce uzun bir şiirin tam ortasında, yani İstanbul’da doğdu. Bazı şeyler yaşadı. Uzun bir çocukluk, derin bir hayret, coş

Hikaye, açık bir şekilde anlatılmaz, aktarılmaz bu kitapta. Konuşmaya, bir şey anlatmaya başlayan bir kişinin, aklına gelen, zihnine doluşan yeni unsurlar yahut dış uyarıcılar, harici soru ve etkiler nedeniyle zihnini ve anlatısını bir türlü toparlayamamasına benzer akışı. Zaman da sorunludur; geçişken hatta uçuşkandır.