“Bir ok işaretidir Buhara / varılırken ve varılınca”

Sevginin içeriği, biçimleri, imaları, imgeleri çeşit çeşit. Bir orduya benziyor ama atları nerededir, nerede koşuyor onu her zaman gösterme şansımız yok.

Eğitimli insanların bütünden kopmaları ve uzmanlaşmaları, onların bilgilerini çoğunlukla bir başına hiçbir işe yaramaz hâle getirir. Bütünden kopmak, bir şeyin bilgisi karşılığında her şeyin cahili hâline gelmektir. Oysa hayat, pek çok sebepten ötürü, bütün hakkında düşünülmesi, konuşulması gereken bir yerdir.

Dünya sistemi, tuhaf bir biçimde korkular üreten ve işlerini saldığı korkuyla yürüten bir sistem hâline gelmiştir. Deyiş yerindeyse söz konusu olan, korkunun egemenliğidir.

Bazen bu dizeyi gün içerisinde, şaka yollu da kullanırdık: “Kısa çöp uzun çöpten hakkını alacak elbette.” Şimdi, yıllar sonra bambaşka bir soru soruyorum kendime: Neden bu şarkıyı dinlerken hem kendimizin hem de egemen olanların birer çöp gibi anlatılmasından rahatsızlık duymadık.

Bir an kahramanımızın geçici değil kalıcı bir hastalığa yakalandığını, dünyadaki seferlerine ebediyen veda etmek zorunda kaldığını da düşünelim: Dulcinea del Toboso’ya duyduğu şu büyük aşk yüzünden ince hastalığa yakalanmış olsun.

Şam Kapısı, Nebî Davud Kapısı, El Halîl Kapısı gibi kapıları vardı. Zeytin Dağı'ndan bakınca, insana zamansızlığın kenti gibi görünürdü. Hem yerin altında hem de yerin üstündeydi. Çile Yolu, Ağlama Duvarı ve Aksa'da aynı Tanrı'ya ağlayarak yalvaran insanlar gördüm ama üçe ayrılmışlardı. Sonuncuların inançları henüz taptazeydi.

Saraycık’taki bütün evlerin duvarlarında işlemeli bez bir çantanın içinde bir kitap asılıydı. Bu neredeyse hayatlarındaki tek kitaptı; anlasalar da anlamasalar da kusursuz bir saygı gösterirlerdi.

Pek çok insan, bir başkasıyla değil, kendisiyle oyuna dalar. Lacan, ayna evresinde çocukların bir aynada bedenlerini görünce kendilerini fark ettiklerini söylemişti. Bazıları üstada şöyle karşı çıktılar: Hayır, o aynada gördüğünü oynayacağı bir başka varlık zannediyor. Kendiyle oynayanların aynasında da hep bir başka varlık zannettikleri kendileri vardır...

Bazen paranız denk gelmez, bazen bozuğunuz olmaz, bazen öyle dalgınsınızdır ki oturur ama ücreti vermeyi unutursunuz. Sarı dolmuş şoförlerinden bir bölüğü böyle hallerde ya yolcuyu indiriyor, ya hırçınlaşıyor, ya da çarşıya varıncaya kadar yüzlerini asıyorlardı. ‘Canın sağ olsun’ diyenler de vardı. Şu hırçınlaşanlar, müşterilerine kötü davrananlar kimdi; özellikle hangi taifedendiler?

Nakkaştepe’deki sapaktan, eğitimini ‘insanların düzeni’ üzerine yapmış olan birileri de geçer: Ölmüş insanların düzenini araştıran tarihçiler; insanların iç düzenini korumaya çalışan psikologlar; kitle düzeni hakkında pek çok tecrübeye sahip emniyet amirleri; toplum düzenini sebep-sonuç zinciriyle çözmeye uğraşan sosyologlar. Mesela genç bir akademisyen ‘Suriyeliyim Açım’ dövizine bakınca birden Üstat Sorokin'i hatırlar.