Bana göre çevirmen; yazarın metniyle olan ilişkisini, yazının havasını ve ritmini sezmeli önce. Çevirirken de buna sadık kalmasının doğru olduğuna inanıyorum. Misal, Adorno çevirirken cümleleri basitleştirmemek gerekir, Adorno’nun bilinçli seçtiği karmaşıklığı anlaşılırlık uğruna yıkmak yazarı bir açıdan yanlış tanıtmaktır.

Giorgio Agamben Cins için çeviren: Orkun Elmacıgil

İyimserlik ve karamsarlık, düşünce için işe yarar kategoriler değildir. Marx’ın Ruge’a yazdığı mektuptaki gibi: “Bana umut veren tam da bu çaresiz durumdur.” Herhangi bir radikal düşünce, her zaman çaresizliğin en aşırı konumunu benimser. Simone Weil, “Kalplerini boş umutlarla dolduran insanları sevmiyorum” demiştir. Düşünce benim için sadece budur: “Umutsuzluğun cesareti”. Ve bu aslında iyimserliğin en yüce hâli değil midir?

Kurtulmaktan kurtulmanın, mükemmel bir çemberin köşesizliği gibi duru olduğunu düşünürken Simone Weil, bir teğet çizdi düşüncelerime. Nedir bu kölelik? Zihnimi baştan çıkaran geometri, kelimelerin ve hecenin garip şarkıları bu kapı mı acaba? Yaklaştıkça daralan, uzaklaştıkça genişleyen bu geometri, sesi duymadan şarkıyı hissettiğin, mırıldanmaya başladıkça sesi kaybettiğin bu şarkı bir türlü hülasa edemediğim güzellik değil mi?