1925’de Philadelphia’da doğan İtalyan kökenli Rober Venturi, dünyanın önemli mimarlarından ve teorisyenlerinden biridir. Postmodernizmin ana hatlarını belirleyen Venturi, eşi Scott Brown’la birlikte modern mimarlığa karşı yeni bir duruş oluşturur.

Michel Graves, bir dönem ekolü olan New York Beşlisi, Beyazlar/Neo-Rasyonelistler gibi birçok grubun önemli bir üyesiydi. Graves, mimarlık kariyerinin başında, başarılı modernist eserler verirken; bu dili bırakıp postmodern mimarların öncülerinden biri haline geldi. Sanatçı, günümüzde mimarlık mesleği kadar, endüstriyel tasarımcı kimliğiyle de tanınıyor.

Tarihin sonu geliyor, modernizm ölüyor, şiir artık yazılamaz bir şey oluyor, kapitalizm büyük bir kriz içine giriyor ve artık kapitalizm öldü diyoruz. Oysa gerçekten ölen bir şey var mı? Bugün içinde bulunduğumuz postmodern zamanlar özelinde örneğin neler diyeceğiz. Modernizmin katili mi postmodernizm, eğer öyleyse bugünün maktülü konumunda olabilir mi?

Türler giderek birbirinin içine giriyor ve kendine özgü niteliklerden sıyrılıp kendi olmaktan uzaklaşıyor. Biz bunlara “hünsa tür” diyebiliriz. Bu tanımlamayı edebiyata uyguladığımızda rahatlıkla “hünsa metin”lerden söz edebiliriz.

Postmodernizm hem müphem tanımları hem de tekniklerinin aşırı derecede dolaşıma girmesi ve avantgard özelliğini yitirmesi nedeniyle ölse de bu tamamen ortadan kalktığı anlamına gelmiyor. Gerçeklik kavramının arka plana itilip, herkesin kendi doğrusunu yarattığı günümüz dünyasında postmodern teknikler kullanılmaya devam ediyor.

Postmodernizm hakikat diye bir şeyin olmadığını söylüyor, bense hakikatin varolduğuna inanıyorum. “Hikaye”yi anlatırken işime yarayan bazı metodların postmodernizme mal edilmesi dışında bu kavramla elbette bir bağım yok.

Postmodernizm, kısmen piyasayı aşırı doyurduğu için değerini yitirdi. Postmodernizmin değişebilirliğinin ve etkisinin sona ermesiyle, gerçek dünyadaki problemlerle ciddiyetle ilgilenen bir literatür kurmamız daha iyi olacaktır.

Postmodernizmin edebiyat metinlerindeki tezahürlerini gözümüzün önüne getirdiğimiz zaman, bugün bu tezahürlere bir şekilde “selam” göndermeyen kalem neredeyse yok gibi. Bu durum ise yazarların bilinçli bir tercihi olmaktan ziyade, edebiyat dünyasında ortaya çıkan genel manzaradan etkilenme biçiminde gerçekleşiyor.

Herkesin malumu olduğu üzere bir gün, yirmi dört saat sürüyor ve yine herkesin dilinde olan da bu yirmi dört saatin çok çabuk geçtiği şikayeti. Modernizm, şehir hayatı ve çalışma yaşamı bu zaman yönetimi konusunda en çok sorun çıkaranların başında geliyor. Hal böyleyken de edebiyat dünyasında zaman ile ilgili söylenmiş çokça söz ve düşünce birikiyor.

Modernliğe yapılan içsel bir eleştiri ve alternatifi sunma çabasında postmodernizmi tanıyalım.

Hikaye ve öykü aynı mıdır, ayrı mıdır tartışmalarında galiba bir şey yanlış anlaşıldı. Bu tartışmanın türe dair olduğu dikkatlerden kaçtı. Böyle olunca hikaye, uzun kış gecelerinde atalarımızın oyun ve eğlence olsun diye giriştikleri bir lafazanlık, çenebazlık olarak değerlendirilip gözden düştü.

Yıl boyunca sadece teşekkür ve övgü almadık elbette, bazı eleştiriler, sorular da geldi. Sene-i devriyemiz vesilesiyle soruların bir kısmına cevap vermenin zamanı olduğunu düşündük. Belki ilerleyen sayılarda da gerek görüldükçe burayı kullanarak diyeceğimizi deriz.