Anlatıcıların şakaları ansızın ortaya çıkan bir cin gibi değil bu arada, bunu başarılı buldum. Bu şakacı dil ya da cinler öykü bitene kadar bizimle, başından sonuna kadar neşeli bir sesten hikâyeler dinliyoruz yani. Sözdizime, sıfatlara, seçilen kelimelere baktığımda gerçekten de yaşadığı toprakların kelimelerini, insanlarını, ruhunu, ekonomisini, siyasetini, derdini, hikâyesini, gailesini bilen bir öy…

Bana kalırsa kitabın durduğu yer; Google haritalardan herhangi bir Türkiye, dahası, güzel Türkiye'nin herhangi bir sokağı, graffitilerle boyanmış sokaklardan biri yahut bu sokaklardan geçerken Farazi V Kayra dinleyen herhangi bir gencin Spotify listesi, belki de Twitter anasayfası, şarkıyı değiştirirken yahut sayfayı yenilerken beklediği otobüs durakları, yüzündeki umudu ahmakça bulanların…

Evet, bunun üzerine çok düşünmedim ama anlatıcı çok değişmiyor gibi. Bıçkın Bir Delikanlı olamayan genç erkek karakter var hep merkezde. Özellikle de kitabın ilk öykülerinde böyle. Öykülerdeki karakterlerin biraz bana benzemesiyle ilgili, o öyküleri kısa bir dönemde yazmış olmamla da ilgili olabilir.

Genel olarak dilin akıcı olması ve öykülerin kısalığı, okura düşünme fırsatı sunuyor. Kısa olmasından dolayı bitmediğini hissettiren bazı öyküler mevcut olsa da yazarın çeşitli duyguları kahramanları üzerinden başarılı bir şekilde yansıttığını söyleyebiliriz.

Postmodernizm hakikat diye bir şeyin olmadığını söylüyor, bense hakikatin varolduğuna inanıyorum. “Hikaye”yi anlatırken işime yarayan bazı metodların postmodernizme mal edilmesi dışında bu kavramla elbette bir bağım yok.