Sonumuz helâk edilmiş eski kavimlerinkine benzemezse, bugünün gençlerinin bazıları Endüstri 5.0’ı da deneyimleyecek. Elitler için akıllı şehirler, kredisi düşük yığınlara tahsis edilmiş tapon şehirler, seyrelmiş dünya nüfusu, uçan arabalar, cyborglar, androidler, yapay zekâ-insan hibritleri vb. ne denli büyük değişiklikler meydana gelirse gelsin Kapı Meseli dillerden düşmeyecek.

Gidersin Kreuzberg, yürürsün Piccadilly, oturursun Cihangir olursun. Akışkan mekânları daha akışkan kimlikler olarak doldurursun. Otantik bir varoluş mudur bu? Martin Heidegger’e göre değil.

Modern zamanlarda Alman filozof Immanuel Kant'ın Salt Aklın Eleştirisi'yle kapatıldığı düşünülen metafizik kapısından geçen son filozof belki de Hegel'dir. Fransız Devrimi ve Kant'ın Kopernik Devrimi sonrası dünyasında olumlu-olumsuz birçok tepkiyi göze alarak geliştirdiği düşünmeyle modern zamanlardaki birçok siyasi-fikri hadiseye öncülük etmiş, yol göstermiş Hegel'in diyalektik yöntemi…

Tamamen çürüyene kadar geçen 6 ay boyunca bunlara benzer onlarca hikâye dinledi. Bir yandan kargo paketleyerek... Nihayet tamamen çürüdüğünde, 6 ay boyunca bir gün bile iyi davranmayan görevli, yüzünde bir şefkatle son yevmiyesini ödedi ve aynen Cemil'in yaptığı gibi söze girdi "Şimdi sen ne yapacaksın bundan sonra?"

Jacques Derrida'yı daha iyi anlayabilmek için, -bir film, bir kitap, bir şarkı, bir resim, eser ya da kişi fark etmez- bize hangi "üç şey"i önerebilirsiniz?

“Demokrasi'den daha iyi bir yönetim biçimi mi var?” diye haykırıyor eyyamcılar, Batılıların gönüllü köleleri. Batıdan gelen her şeyi kutsamakta, putlaştırmakta hiç bir sakınca görmeyen ama bunun zihin sağlığını dumura uğrattığını her an gördüğümüz bizim cekladına âşık entelijansiyamıza Nietzsche'den Michael Mann'e, Eflatun'dan Noam Chomsky'ye kadar demokrasinin ne tür bir oyun olduğunu gösteren düşünürleri hatırlatmamızın bir anlamı olur mu, bilemem. Bu…

Kötülük iyilikle eş değer, denk sıklette varlık kazanır insanda. Özü kötüde yahut iyide değil birbirini tamamlayan bütünlükte buluruz. Zevk için bir canlıya işkence eden ruhta mı yoksa zengin, kariyerli, asaletli, bilge, cesur kişilerin o eylemlerinde mi aramalıyız insanın özünü? Fiiller doğayı göstermez, insan varoluş tarzlarının toparlandığı ruhta kendini açık eder.

Neomarksistlere göre, mülkiyet sahipleri kültürel yapıları belirler. Mülkiyet hakkı devletteyse, kültür sanatta belirleyici devlettir ve entelektüel yapı, üstyapı olarak orduyla eş düzleme gelir.

Verili hayatın içinde Nietzsche’nin sert yargısıyla söylersek, insan yürürken bile zincirleriyle yürüyor; hamdolsun kapitalistler zincirlerimizi seçme özgürlüğü tanıyor! Seçme hürriyeti kişiye göreli özne alanı sunuyor görünse de yine Nietzsche’nin dediği gibi etkinliğimizi artırmadan, yaşamımıza bir şeyler katmadan bize yalnız bilgi veren bir dünyada, sistemde yaşıyoruz.

Tarihe mal olmuş ünlü kişiliklerin sözlerini bir de böyle düşünün.