Büyülü gerçekçi sahnelerde rast geldiğim şeyler eyvah dedirten cinsten. Evet, sorun hikâyenin temelindeki büyülü gerçekçi bakış. Kitapta açıkça sezilen, puslar içindeki Macondo’nun büyülü ve şen aurası dizide trajik ve epik tonda gerçeküstücülüğe kayıyor. Bunu fark edince Marquez’in sinemaya mesafesinin sebebini anlamaya başladım.

Akademi ve eleştiri çevrelerinde sıkça karşılaştığımız bir “ Türk romanı var mıdır” sorusu etrafında gelişen cevaplar akla geldiğinde oldukça şaşırtıcı sonuçlar ortaya çıkıyor. Kimi Türkçe yazılan her romanın Türk romanı olması gerektiğini, kimi Türk kültür ve medeniyetinden kaynaklanmayan ve dolayısıyla da Türk ruhunu, kimliğini temsil etmeyen kahramanlardan yoksun olan eserlerin …

Sesleri duyunca kapımı kapattım. Yarım kalmış bir cümleyi tamamlamakla meşguldüm. Ama yine yarım kaldı. Neden bu şehirde her şey yarım kalıyor başkanım? Hayatlar neden bu kadar ucuz? Neden herkes böcek?

Uzaklar, bir bilinmezliğin içinde var olmaya devam ettikçe, insan o bilinmezliğe elçi olma arzusundan vazgeçemeyecektir. Bir yolculuğa ihtiyacın vardır aslında, anlatı burada düğümlenir. Yola çıkanlar, daha en başından içerdikleri anlam açısından Ultima Thule’de ikâmet ederler zaten. Bilinmezlik taşıyan uzaklar bizi serin tutabilirler belki, bu kadarına güçleri yeter.

Modern öykünün babası olarak görülen E.A. Poe’nun yanında Gogol’ün öykülerinin de imgeselliğe baş vurmaları, yine türün önemli temsilcileri olan Çehov ve Mauppasant’ın insanın kendisi ve toplumla olan mücadelesini “bilen” değil “bilmeyen” bir tavırla anlatması, öykünün “bir başka lisan”la konuştuğunun ve şiirselliğinin kanıtları olarak yorumlanabilir.