Antropolog Mary Douglas “Kirlilik, bir şeyin olmaması gereken yerde olmasıdır.” diyor. Bir damla yağ ya da bir yudum çorba kirliliğe dair bir işaret taşımaz. Fakat o bir damla yağ kravatımıza sıçramışsa ya da çorba karşımızda yemek yiyen kişinin sakalına bulaşmışsa onu kirli buluruz. Bunun gibi öfke de hayatı tanzim edişimizle ilgilidir.

Toplumların bunalım içerisinde olduğu dönemlerde, toplumu bir arada tutan “doğal bağlar” zayıflar ve kırılır. İnsanlar bu bağın kırılması sonucu artık hareketsizdir. Ânın kendisini kutsamaktan başka yapacak bir şey yoktur. Geçmiş ve gelecek, yerini şimdiler yığınına terk etmiştir. Yeni olmayan yeniler üretilmeye başlanmıştır; aşkın yenileri, unutmanın yenileri, anneliğin yenileri, hatırlam…

Kuzusun diye mutlu sanıyorlar ama içinde ne dertler var anlamıyorlar deme biz anlarız, yanındayız kuzucuk.

Güne enerjik de başlasak gün sonu geldiğimiz hal budur. Pozitiflik de bir yere kadar bazen böylesi de lazım oluyor.

Söylerlerse de tebessümle söylerlermiş; teessürle değil. Başlarına bir dert gelmeyince mahzun olurlarmış ‘Ne hata eyledik ki Rabbimiz bize değer vermiyor?’ diyerek. Kadir-i mutlak kendilerine bir ihsanda bulunsa gözyaşı dökerlermiş: Yoksa iyiliklerimizin karşılığı bu dünyada mı veriliyor?’ diye. Nâzenin olmak bu. Kudemâ bir başka. Einstein bilmez bu işleri

İnsan en önce insandır da bu haliyle eksiktir. Yasağa uymayıp kendinekıymıştır ki kendine gelmesi için dünyaya gelmiştir. Buna doğmak da denir,buna üzerine düşeni yaparsa şayet, olmak da denir.