O gün bir söz verdi Kadir. Çocukların kendilerine verdikleri sözler bir ilham gibidir. Sözün kendisine değil o sözü içine düşürene bakacaksın. Kadir büyüyünce polis olmaya karar verdi. Hemen annesine söyledi. İnsanın aklına düşenleri söyleyebileceği bir annesi olması ne nimettir.

Kadir görünmez olabiliyordu. İstediği zaman, istediği yerde. Kalabalık, tenha, güneş ya da yağmur. Fark etmiyordu. Ama o kadar utangaçtı ki ne zaman biri ona bakacak olsa hemen görünüyordu. Heyecandan özel gücünü kaybediyordu.

Islıkla Çağrılan’da Kadir’in hikâyesi hepimizin bir şekilde ucundan kıyısından, içinde yer aldığımız bir hikâyedir. Fakat kullanılan dil, zaman, imgeler, metaforlar; akış içerisinde kullanım bakımından farklı ve yenidir. Islıkla Çağrılan’ı güçlü yapan en önemli özellik anlatıcıdır.

Zehra Ana bir türlü akıl erdiremedi enstitüden gelen pembe yanaklı adamın söylediklerine. Uzay zamanı bükmeler, geleceğe gitmeler, solucan delikleri... Adam sözünü bitirene kadar bekledi. Kendi bile duymadan fısıldadı. “Kadir’im yapmaz.”

Ben bir kitap gördüm. Kapak dehşet. İsim daha da dehşet. Kitabı elime aldım. Bakındım biraz. Kadir geldi. Aldı, o da baktı. Oltaya benziyor, dedi önce. O ne demek, o şu demek; kitap beyaz kağıda basılmış, sayfalarda çokça boşluklar var, yani okunsun diye değil, satın alınsın diye kotarılmış kitaplar vardır ya, olta kabilinden.

Yüzüm değişmedi ama ben de çok ıslandım ve yerini bir türlü bulamadığım ihtilal suskunu on dörtlüyü her gece şakağıma dayayıp, her gece ve her gündüz biriktirdiğim yağmur sularıyla yıkadım yüzümü. Bendeki yeteneği ne bir yönetmen fark etti ne de annem on dörtlünün yerini söyledi.