Klişeye boğulan bir metin şiir olamaz zaten. Ne kadar hikemî olsa da böyledir. Geleneksel şiir evreninde hikemî olanın klişelerle dile gelmesinde bir sorun yoktu.

"Eskiden hikmet vardı; hikmeti bilginin içinde kaybettik, bilgiyi hikmet zannediyoruz. Bilgi vardı; bilgiyi de enformasyonun içinde kaybettik, enformasyonu bilgi zannediyoruz!" demiş Eliot. Bugün kendisinde çok büyük marifetler vehmedilen "big data" denilen büyük veri hikâyesi de işte bu dekadansın son aşamasını simgeliyor.

Eski menkıbeleri anlatsın sana ermiş ve dinle onu hikmetli sözlerini. Kadim kültür nasıl geçer başka türlü insana. İnsan nasıl dönüşür hikmetli ışığa, aslını yok sayıp öykünüyorsa arsıza, soysuza?

Batı uygarlığı, varlığın mânâsını da, insanın ve hayatın anlamını da, hatta mânânın anlamını da kavrayamadığı için bütün insanlığı büyük bir mânâ krizinin, aktif nihilizmin eşiğine fırlattığı, çıkışı olmayan bir çıkmaz sokak. Batı uygarlığı felsefî olarak bir çıkmaz sokağa saplandı bu son postmodern aşamada. İzâfîleşme kral, “her şey mubah” kural oldu bu dünyada. Tam da bizim, hakikat medeniyetinin çocuklarının, insanlığa ekmek kadar su kadar ihtiyaç duyduğu hakikat m…

Kuruyan dallarımıza asılı olan yapraklar, tut bak, plastikten başka bir şey değil. Oysaki “irfan” İnsanı olgunlaştıran bilgidir. Bu da eserden eser sahibine, sebepten sebebi ortaya çıkarana, sanattan sanatkâra ulaşma çalışmasıdır. O zaman naifliğimizle, cesaretimizle, kıymetli cevherler olarak köklere su yürütebileceğiz.

Daha hızlı yürüdü Hikmet. Yürüdükçe hırslandı. Bavulunda taşıdığı, birkaç parça giysi ve eski bir defter değildi sanki. Hazineydi. Elindeki hazinenin gücüne inanarak dimdik yürüdü. Ayağı taşa takılana kadar. Kalkıp, üstünü başını çırptı. Taş bile dalga geçiyordu. Hırsla tekmeyi savurdu. Topallayarak da olsa hala dik yürüyordu.