Calvino kendi kurmaca dünyasında en çok tekrar eden imgenin kent olduğunu söylüyor; Borges'e sorsalardı (belki de sormuşlardır) labirent cevabını verirdi. Biz Atay için bunun "oyun", Tanpınar içinse pekala "zaman" olabileceğini düşünüyoruz. Yeterince ısındıysanız artık sorumuzu soralım: Ya sizin? Sizce neden?

Handan Acar Yıldız’ın Açık Unutulmuş Mikrofon’undaki gelecek tasavvurları, muğlak ile muallaklık arasında yer alan, fantazyanın kıyısına yerleşmiş öyküleri de bu noktadan okunmaya açık. Bu yazımda Açık Unutulmuş Mikrofon’un dört öyküsünden yola çıkarak bir okuma gerçekleştireceğim.

İnatçı Leke’deki öykülerin hepsi kara anlatı kategorisinde değerlendirilebilecek metinler değil elbette fakat genel itibariyle tüm öykülerde görülen yoğun ve iç bunaltıcı ussallık, metinleri oluşturan her kelimenin hatta kırıntının büyük bir dikkatle konuya odaklanmış olması beni böyle bir değerlendirmeye itmiş olabilir.