Birer çay daha istediler. Bu arada kar şiddetini artırmış, yer yer tipi yapıyordu. Sokaktan bir ses geldi: “Booooozzzaaaaaa”. Bu şehirde hâlen vardı demek sokakta bozacılar. İçeride de bir türkü başladı: “Çamlığın başında tüten bir tütün, acı çekmeyenin yüreği bütün. Ziya’mın atını pazara dutun, gelen geçen Ziya’m ölmüş desinler...”

"Sen iyi bir adamsın, Dursun Karasüleymanoğlu." dedi, "İyi ki evlendik. Sensiz geçirdiğim günlerime yanıyorum, keşke daha önce karşılaşsaymışız." Sonra gidip çayları tazeledi. Gelince kendisine tatlı aldı. Ama Dursun Karasüleymanoğlu kendi elindeki yarım halkayı uzatarak "Dur." dedi, "Önce bunu bitir. Ben yarısıyla doydum."

Bir tarafta HDP/PKK’yı canı gönülden kucaklayan ve kerhen de olsa İyi Parti ve Saadet’e şirin görünme pozları veren Kaftancıoğlu, diğer tarafta İstanbul’la yetinmeyeceğini arkasındaki olağanüstü küresel güçten aldığı destekle çoktan deşifre eden İmamoğlu... Üstelik nispeten millî bir unsur olan, fakat hikâyesini yazacak bir Necati olmadığı için ‘hikâyesiz de bir yere kadar’ ilerleyebilen Muharrem İnce detayından henüz kurtulmuşken... Ayşe Arman’ın İmamoğlu’na sor…

“Gözüm karardı, tansiyonum...” “Yatın, yatın, kalkmayın,” diyor Salim. “Arayan oldu mu?” “Yok Ekrem Bey, kimse aramadı.” Salim, “Para manyaklığından gözün dönerse böyle, bizi de perişan edersin, kendin de geberip gidersin.”, demek yerine, “Yoruyorsunuz kendinizi, stres yapıyorsunuz, boş verin şimdi arayanları...” diyor.

Fatoş dostuna hiçbir zaman “lamba cini” gözüyle bakmazmış. Çünkü o, Fatoş’a halini hatırını sorar, ona uzun kış geceleri yarenlik eder, lambasında biriktirdiği hikayeleri kılıktan kılığa girerek anlatırmış. Esasında derma yazdıktan sonra çöken bulutları dağıtır, onu hayata tekrar bağlarmış.