Bazen hepimiz çok konuşmak, çok anlaşılmak isteyebiliriz. Samimi bir arkadaş ortamında böyle içinden geldiği gibi konuşabilirsin. Ama bir sosyal ortamda ya da yeni tanıştığın insanlarla beraberken bir şey konuşmadan önce...

Şu anda hayatını oluşturan davranışları düşündüğün zaman, bunların kaçını sadece kendin için, kaçını mecbur olduğun için yapıyorsun? Birçok insan sadece mecbur olduğu şeyleri yaptığı için, hayattan aldığı lezzet daha az ve hem hayata hem de diğer insanlara karşı hissettiği duygu öfkeli olabiliyor. Elbette Türkiye gerçeklerinden haberdarım. Ekonomik zorluklar, iş konusunda sıkın…

Bugüne kadar binlerce insanla psikoterapi seansı yaptım ve onları bu hayatta üzen, çözemedikleri sorunlar hakkında konuştuk. İnsanları en çok üzen şeylerin başında diğer insanların onlara yaptıkları ya da yapmadıkları şeyler geliyor. Yani hak etmediğiniz bir şeye maruz kaldığınızda ya da umduğunuz güzel şeyleri göremediğinizde üzülüyorsunuz. İşte tam burada meşhur bir sözü sizlerle paylaşmak isterim: Latincesi “Homo homini lupus” olan “İnsan insanın kurdudur.” …

Birçok insan diğer insanlara öneri verme konusunda çok motive. Aslında bu durum hepimizin dönem dönem yaşadığı bir şey. Diğer insanların bizim aklımıza ve öğütlerimize ihtiyacı varmış gibi hissediyoruz. Diğer insanların işine yarayıp yaramayacağına bakmadan onlara kendi yaşam hikayemizden çıkardığımız yorumları söylüyoruz. Bunların bir kısmı diğer insanların işine yararken bir kısmı da zarar verici olabiliyor.

Birçok kişinin çocukken yaşadığı bir senaryodur: Evin çocuğu eve gelen misafirlerin yanına gelmek istemez, çekinir, ebeveynler de gelmesi için ısrar eder. Misafirler gittikten sonra evde anne babaların çocuklarına söyledikleri “Sen yabani misin, neden insan içine çıkmıyorsun?” Aileler başta olmak üzere tüm toplum, insanların daha sosyal ve girişken olmasını bekler. Biri içe dönükse ve kalabalıklardan daha geride duruyorsa sanki düzeltilmesi gereken bir problemi…

Bazı insanlar her konuda akılcı ve mantıklı karar vermesiyle övünür. Ancak insanların verdiği kararların önemli bir kısmı mantıklı görünen ama mantık dışı kararlardır. Bu mantıksız kararların arkasında duygusal yapımız, binlerce yıllık insanlık tarihinin zamanında işe yarayan ama artık işlevselliğini yitirmiş taktikleri ve görmezden geldiğimiz ihtiyaçlarımız olabilir. Bunlara bilişsel ön yargılar deniliyor. Bu yazıda bu bilişsel ön yargılardan bahsedeceğim.

Artık birçok insan formal eğitime sahip. Önümüzde bizi bekleyen görevleri otomatiğe bağlı bir şekilde tamamlıyoruz. Ancak bu görevleri tamamlama sürecimiz çoğu zaman çok yüzeysel kaldığı gibi farklılık ve yenilik yaratacak niteliklere sahip olmaktan da uzak oluyor. Bu yazımızda sizlere kişisel hayatımda uygulamaya koyduğum ve fayda gördüğüm, kendini geliştirme yöntemlerimden bahsetmek istiyorum.

Yazar Paulo Coelho’nun çok güzel bir sözü var: “Başkalarına evet derken kendinize ‘hayır’ demediğinizden emin olun.” Coelho’nun çok net bir şekilde tespit ettiği gibi, başkalarını memnun etmeye çalışırken kendisini ihmal eden o kadar çok insanla karşılaşıyorum ki.

Hayatımız boyunca dert diye tabir ettiğimiz birçok durum yaşıyoruz. Bunlar bazen bizim için küçük bir sorunken bazen de bizi karanlık kuyulara salacak kadar ağır ve o an için çözümsüz gelen dertlere dönüşebiliyorlar.

Bu yazımda sizlere doğru kararlar alabilmek için izlemeniz gereken adımlardan bahsetmek istiyorum. Zira doğru kararlar verebilmek bizi, yaşamımız boyunca daha güçlü ve uyumlu hissettirir. Hayatımız boyunca birçok kez karar verme durumuyla karşı karşıya kalmışızdır. Bu karar verme bazen kolay olabilirken bazen de ciddi anlamda bizi sıkıntıya sokacak seviyede olabilir. Hatta böyle durumlarda kendi kendimize: “Keşke başka biri olsa da benim yerime bu kararı verse!” …