Dünyanın en güzel terkibidir belki: Bir şair, bir şehir. Şair,tahayyülüne dünyayı bile sığdırır ama gider yine bir şehresığınır. İşte o sığınak şehirlerden biri, hakkı hiç teslimedilmemiş bir şiir. Victor Hugo 1829 yılında hiç görmediğiİzmir’i anlatacaktır mesela: "İzmir bir prensestir çok güzelküçük şapkasıyla / Mutlu ilkbaharlar durmaksızın onunçağrısına yanıt verir / Nasıl vazo içindeki çiçekler gülümserse/ O da denizler arasından ışıldar / Hatta Arşipel'inyaratılışından çok …

Üç gün boyunca yalnızca cigara içerek ve fındık ezmesi yiyerek Atilla İlhan dinliyoruz. Dördüncü gün Şevket gidiyor. Bir hafta sonra uydu telefonundan sesinin duyuyorum. Bu kez o bana “Kaptan” diyor...

“Üçüncü Şahsın Şiiri”, “Ben Sana Mecburum”, “Böyle Bir Sevmek”, “An Gelir”... Attila İlhan’ı ölümünün 13. yılında eserleriyle anıyoruz.

Bir araya gelmesi mümkün olmayan, geçmişte birbirleriyle çatıştığını bildiğimiz, bambaşka dünya görüşlerine sahip örgütler aynı saftalar. Son fraksiyonların geçmişini birazcık bilenlerin küçük dilini yutacağı bir birlik halindeler. Şemsiyenin altında hepsine yer var. Bayrağın altına ise bir türlü sığamadılar.

CEMİL MERİÇ Bütün Kur’an’ları yaksak, bütün camileri yıksak, Avrupalının gözünde Osmanlıyız; Osmanlı, yani İslâm. Karanlık, tehlikeli, düşman bir yığın! Avrupa, maddeciliğine rağmen Hristiyan’dır; sağcısıyla, solcusuyla Hıristiyan. Hıristiyan için te