1953 yılında Fransa Başbakanı Joseph Laniel ve Dışişleri Bakanı Georges Bidault bir heyet ile Türkiye’ye birkaç gün sürecek resmi bir ziyaret için gelirler.

'Taç' adı verilen basketbol topu genişliğindeki parça için 3.6 kilogram altın ve 6 binden fazla pırlanta taşı kullanıldı.

İnsan İzi Derneği’nin “iyilik merkezine” dönüştürdüğü Polis Amca İmam-Hatip Ortaokulu’na vardığımızda çok sevdiğimiz o bahçe de bizi kandillerle süslenmiş olarak karşıladı. Burası depremin üçüncü gününden beri İnsan İzi çalışanlarının ve gönüllülerinin “evi” olmuş, tüm mahalleyi bir “yuva” sıcaklığında buluşturuyordu. Bu buluşmalar ve karşılaşmalar “okul” kavramının alıştığımız anlamını genişletecek, hafızamıza yeni anlamlar yükleyecek, hatıralarımızla sür…

İnsan, “neyi”, “niye” ve “nasıl” hatırlar, sorularının her birisi üzerine yazılmış devasa bir yazım literatüründen bahsedilebilir. Zira insan için hatırlayabilen hayvan şeklinde yapılacak bir açıklama ile insanın hatırlayabildiği kadarıyla insan olabildiğine ya da insan kalabildiğine vurgu yapılır. Dolayısıyla hatırlamanın doğası üzerine konuşmak bu yönüyle insanın ne olduğu üzerine konuşmaya benzer.

Bu binaların hiçbiri bizim değildi. Satın almaya kalkışsak gücümüz yetmezdi. Kiralamak istesek yüzlerce engelle karşılaşırdık. Neden daha bir ay önce içine girsek “Buyurun!” diye bizi durduracak ve işimizin olmadığını fark ettiğinde kapı dışarı edecek kişilerin bu mülklerine bu kadar üzülüyorduk? Çünkü şehir demek biraz da hafıza demektir. Şehir ortak mülk, ortak hafızadır. Onda sadece bina sahipleri değil, onun önünden arkasından her gün gelip geçen yani göz …

Descartes’e göre canlı birer otomat olarak hayvanların ruhları olmadığından hafızaları da yoktur. Hatırlamak diye atıfta bulunduğumuz davranışları aslında benzer koşullara verdikleri fiziksel tepkimelerden ibarettir. Kendilerini yöneltilecek soruları sessizlikle karşılayacaklarından bu iddiayı çürütmek, tüm bilimsel araştırmalara rağmen halen güç. Hafızanın nasıl çalıştığı da üzerindeki gizem perdesi tamamen ortadan kaldırılamamış diğer bir sorun. Aslına bakılırsa bu g…

6 Şubat depremlerinden sonra çok sayıda insanımızı kaybettik. Bir o kadarının da ayaklarının bastığı sağlam zemin olan evleri, mahalleleri, şehirleri yok oldu. Afetzedelerin kimi kaybın yaşandığı hatıraları, mekânları terk etmek zorunda kalırken kimi de oradan hiç ayrılamama hâliyle karşı karşıya... Bu iki uç dürtüyü anlamaya çalışarak travma sonrası bir insanın kayıplarıyla nasıl başa çıkacağını, ev-yuva gibi kavramları merkeze alarak tüm mekânların hafızaya etkisini ve…

Merhum Cahit Zarifoğlu’nun kızı Betül Zarifoğlu Koç’un çocukluk anısını okuduğumda, “Vay be!” demiştim. “Meğer insanlar gibi anıları da birbirine benziyormuş."

Bundan 5 asır önce kuşların suyu için taş oyan bir Osmanlı vardı.

1513 yılında Piri Reis tarafından çizilen harita.

Telefonumuzu aldığımız ilk günden ilk düşüşüne kadar geçen süreçte gördüğü değeri bir daha asla görmüyor.

Depremde vefat eden kardeşlerin enkazdan anı defteri çıktı.

Karne günü gelip çatınca ofiste tembel öğrenci avına çıktık. Düşük not alanlara tatil ödevi vereceğiz.