Calvino kendi kurmaca dünyasında en çok tekrar eden imgenin kent olduğunu söylüyor. Borges'e sorsalardı (belki de sormuşlardır) "labirent" cevabını verirdi. Biz Atay için bunun "oyun", Tanpınar içinse pekâlâ "zaman" olabileceğini düşünüyoruz. Ya sizin? Sizce neden?

İdealleştirme, Müslüman sanatçıların önündeki en büyük handikap. Oysa sanat, mevcudu en güzel şekilde anlatmak değil midir? Anlatımın güzelliğinden söz ediyoruz, edebi sanatlardan yani. Yoksa anlatılan şeylerin güzelleştirilmesinden değil. Mevcudun, eksik olmayan hâlini düşünmek, bulmak ve yazmak değildir sanat. Çocuklara yaklaşırken sanatın gücünü kullanmak istiyorsak bunu unu…

Walter Benjamin "Hikâye Anlatıcısı"nda insanın bilgisinin ve bilgeliğinin, bütün yaşamının -ki hikâyelerin malzemesi yaşamdır- ancak ölüm anında aktarılabileceğini söyler. Hayatı sona ermekte olan bir insanın içinden nasıl bir dizi imge harekete geçerse -ki bunlar onun kişiliğinin görüntüleridir ve o, farkında olmadan kendisiyle karşılaşır- bakışlarında aniden "unutulmaz" olan belirir.

"Görünmeyen bir şeyin tek arzusu göze görünmektir. O yüzden doğada kayıp olan örneğin alev, bir şekilde kendini göstermek ister. Gündüz saklı yıldızlar gecenin sökün etmesiyle tüm çıplaklıklarıyla göze görünürler." İyi metinler içinde yetiştiği kültürün binlerce kaynağından çıkıp gelen bir bütündür.

Eserin bu denli sevilmiş ve kabul görmüş olmasının başlıca nedeni olarak, tasavvufî meselelerin risalede oldukça özlü ve anlaşılır bir şekilde sunulmuş olmasını gösterebiliriz. Hicret Osta’nın titiz çalışmasıyla hazırlanan bu çalışma tasavvuf okurları için bir başucu kitabı niteliğinde.

Kitabın başında bir Dostoyevski alıntısı var: “Her şeyi anlıyorum ve bu beni öldürecek.” Kitabı en doğru anlatacak ifade bu olabilir: Ahmet Sarı ölürken her şeyi anlamaya çalışıyor. Ve ne iyi ki yazarak bu çabasını paylaşıyor.