Sahip olmak, insana insan olmanın külfeti üzerine verilmiş bir lütuftur. Yeryüzü sürgününü katlanılır kılacak, dünya gurbetinin acılarını hafifletecek bir tesellidir. İnsan dış dünyanın nesnelerine sahip oldukça bu dünyada yer edinebileceği duygusuyla sahiplenir bu garip âlemi. Var olma durumu adeta ne kadar çok şeye sahip olduğuna bağlıdır.

Hâlâ çözemiyorum. Çözmek istiyor muyum, bundan da emin değilim ama bir çözüm içinde olduğumu da hep görüyorum. İnsan hikâye anlatmak istediği için mi hikâye anlatıyor yoksa hikâyesi olduğu için mi buna yöneliyor? Şüphem de çözümsüzlük de tam burada.