Postmodernist yaklaşım, Derrida’dan mülhem olarak dilin gerçeği değil ancak “gerçekliği” verebileceği anlayışıyla nasıl ki tasavvufi düşünce bağlamında hakikate ulaşmanın imkânsızlığına vurgu yapmışsa, sanal gerçeklik ve simulakr kavramlarıyla da bütün bir alemin bir hayal ve gölgeden ibaret olduğunu öne süren mutasavvıflara bir göndermede bulunmuştur diyebiliriz.

Biz dinlemeyiz, dekonstrükte ederiz. Ortaya koyduğumuz post-modern müzikoloji, enstrümanda kapalı bulunan anlamı açığa çıkarmak için harcanan bir çabanın ürünü değildir. Derrida’nın yapıbozum düşüncesinin müzikte dışa vurumudur bu. Önceden yapılmış şarkılar parçalara ayrılır, soundlar eklenir, trekler bir araya getirilir, yeniden yapılandırılır, hatta hız alınamaz üzerine bir d…

Ve bağışlama sorunu. Aynı mantığı sürdürerek, gerçek bir bağışlamanın ancak bağışlamanın imkânsız olduğu bir durumda mümkün olduğunu söyleyecektir Derrida. Herkes tarafından bağışlanabilir olduğu düşünülen bir şeyi bağışlamak, gerçek bir bağışlamak mıdır? Eğer birini bağışladığımızı hatırlıyorsak, bu hatıra intikama dahil olmaz mı?

Postmodernizmin edebiyat metinlerindeki tezahürlerini gözümüzün önüne getirdiğimiz zaman, bugün bu tezahürlere bir şekilde “selam” göndermeyen kalem neredeyse yok gibi. Bu durum ise yazarların bilinçli bir tercihi olmaktan ziyade, edebiyat dünyasında ortaya çıkan genel manzaradan etkilenme biçiminde gerçekleşiyor.

Ben yazdığım ama beğenmediğim öyküleri yeniden yazmaya karar verdim. Bazıları dergilerde çıkmıştı. Buna rağmen onları yeniden yazmayı denedim. Bazen ilk halinden çok daha başarılı oldu. Bazense tersi oldu. O heyecanı yakalayamadım.