Modern hayatın bizi getirdiği yerdeyiz; kurumsal bir neşemiz var, üstelik “şimdi" denen puta tapıyoruz. Bir merdivenden sürekli çıkmamızı söylüyor hayat bize. Üstelik görünürde bir son kat da yok. Çıkıyor, çıkıyor, çıkıyoruz.⠀ ⠀ Birbirimize söyleyecek çok az sözümüz kaldığı için çıkıyoruz o merdivenleri, içimizde bir ses bir yere varacağımızı söylüyor durmadan. Oysa o ses de farkında bizim bir yere çıkamayacağımızın. Çünkü bizler, yani insanlar birbirimizle olan muhabbetimizi nerede ve nasıl kaybettiğimizi bilmiyoruz. Unuttuk bunu. Nerede ve nasıldı? ⠀ Biz burada, birbirimize teselli etmeyi deneyeme çalışıyoruz. Bazı yerlere gidiyoruz. Bazı isimlerde konaklıyoruz. Sinemanın ve edebiyatın şehirlerinden bahsediyoruz. Aslında, uzakları yakın etmeye çalışıyoruz. Burada birlikte muhabbet ediyoruz. 🧡⠀