İslâm dini özelinde konuşulduğunda, dini ve peygamberi bilmeyi sadece “siyer, megâzî, meâl, şemâil vb. okumak ve bunları, olduğu gibi sorusuz, sorgusuz, ‘ama’sız kabul etmek” olarak değerlendirmek makul ve mümkün değildir.

Kurban başlı başına armağandır. Armağan bir ilişkiyi, sıcaklığı, yakınlaşmayı vadeder. Bu bakımdan bir armağan olarak kurban, esasında bir nesne değil bir bağdır. Bir auradır. Modernite armağandan manyetik bir güçle itiliyormuşçasına kaçar.

Çeşitli gerekçelerle kelâm adı verilen bilim, İslam’da ortaya çıkan ilk teorik düşünce geleneği olduğundan, Müslümanların bir bütün olarak, mevcut hakkında geliştirdiği ilk “bilimsel akla” tekâbül eder. Bu bilimsel akıl, insan, âlem ve Tanrı hakkında, diğer deyişle insan iradesinden bağımsız mevcutlar hakkında İslam’ın sonraki tüm dönemlerinde çeşitli değişikliklerle varlığını devam ettiren kapsamlı bir açıklama getirmiştir. Bu açıklamanın esasını, kelamcıların zât-sıfat ve kad…

Bana göre; kuşlar, bulutlardan yaratılmıştı. Uçmayı terk eden, unutan veya uçamayan kuşlar ise bulut olmuştu. Zaman zaman bulutlar, kuşluklarını özledikleri için sağa sola dağılıyorlardı. İşte bu yüzden bulutlar türlü şekillere giriyor ve biz insanlar bulutlara bakıp: "Aa bak şu bir dinozor, şu bir at, şu bir çiçek..." diyorduk.

Lanetlilerden farklı olarak, Araf’ın sakinleri bu yoksunluktan ötürü acı çekmezler. Onlar -bizlere vaftizle aşılanan- doğaüstü bilgiye değil de yalnızca doğal bilgiye sahip olduklarından, üstün iyiliği kaçırdıklarını bilmezler; bilseler de (bu konudaki başka bir görüş bunun mümkün olduğunu söyler) duydukları üzüntü, makul bir insanın uçamadığı için duyduğu üzüntüden daha fazla olmaz

Bu imanıyladır ki vaad edilen topraklarda bir yabancı olabildi; ona neyin değerli olduğunu hatırlatan hiçbir şey yoktu, ancak her şeyin yeni oluşu ruhunu hüzünlü bir arzuyla sınadı. Ve o Tanrı tarafından seçildi, "Tanrı ondan memnundu! Evet, gerçekten memnundu!

"Abruşak"ın anlatıcısı, yanındakileri öldürdüğünde onların hain olduğunu söyleyerek bir nebze vicdanını rahatlatmamış mıdır, iyi bir şey yaptığını düşünmemiş midir? Kötülüğün derecesini niyet-eylem eksenindeki hangi nokta belirler? Tüm bunlar, sonsuz cevaplı sorular. Bizlere bu soruları sorduran şeytani şeye kurgu diyor Yücel Balku. Söylemek gerekir ki, bu konuda çok maharetli.

Hayatın anlamı, bilgiye en yüksek biçiminde ulaşmak mıdır? İnsanoğlunun kendinden yola çıkarak hayati ve hayata dair herşeyi anlama ve idrak etme yolunda can yakıcı sorular hep sorula gelmiştir. Esas problem bilginin kaynağına ulaşmakla alakalı, evet hayatın anlamını bilgiye yüklüyoruz ama bilginin bizatihi ne olduğu noktasında bocalıyoruz.

"İlacımı... İlacımı... İlacımı almadım ondan oldu,” dedi. Elinde taşıdığı siyah poşeti açıverdi yanındaki iki kişi. Eczacı ya da doktor olmalıydılar. Biri, arkadaşına “Epilepsi” dedi. O ise biraz daha toparlamıştı kendini. Cebine para koymaya çalışan kadını engelledi.

Bu Ben Değilim’de yer alan öyküler de bu benlik arayışının tezahürü. Gerçek olanın daima sorgulandığı ve varoluş problemlerinin üzerine uzun uzun düşünüldüğü bir kitap. Boşluk, hiçlik ve sessizlikten başlamasına rağmen gürültülü bir arayış. Özellikle de tüm bu kavramların birleştiği noktada başlayan bir Tanrı arayışı ve ölüm sorgulaması var.

Dijital dünyanın en büyük sihri olarak gözüken etkileşim/bildirim; ideolojik modernlikteki toplumun merkezine Tanrı’nın yerine koyulan bilim kadar “yüce” bir mertebeye ulaşmış durumda. Fakat yine de biliyoruz ki, sayısal kültürün sözü ya da dili ne kadar tahakküm edici olursa olsun; öykünün kurduğu dünya bir sanatçı duyarlılığı, hassasiyeti taşımaya devam edecektir.

Modern-öncesi çağda sanat yarattıkları üzerinden Tanrı’yı, dolayısıyla Mutlak Güzelliği aramanın bir yolu olarak görülürdü. Güzellik İyilik’le buluşurdu bu arayışta, öylesine ki bu ikilinin arka planında ilah inayet yatardı. Sanatçı arayışı esnasında bulduğunu kayda geçiren ve ağyara gösteren kişiydi tam olarak. Bu da denebilirse ilahi inayete mazhar olma ölçüsünceydi.

Bilelim ki o bir sır oldu, sırra kadem bastı. Bir açıldı, pir açıldı onu kavrayan anlama. Merak bizlere düşsün, meram ona. Bir gün ormanda gezinen bir avcı bir ağacın kökleri arasına karışmış bir şey buldu, bir zünnar. Merakla eğilip baktı, ilkin bir şey anlamadı.

Evet, insan kainatta kendini nasıl konumlandırıyorsa öyle yaşar. Dünya görüşü denilen şey, insanın Tanrı’yı, kainatı ve kendini konumlandırma biçimidir. Modernizmin başlangıcından beri Tanrı ha var ha yok, orada, yukarıda bir yerde; kainat işte benim elimin altında, ulaşamadığım yerlere de bir şekilde ulaşacağım, biraz beklesin hele; kendimse buradayım, ama tüm eşyayı kuşatır halde, her şeyi olduğu gibi görerek...

Ağzını açtığı anda, adamlar onu masum olarak görmektedirler. Bu insanlar doğru dürüst dinlemezler bile kadıncağızı, sözünü keser ve sevgi fışkırtan bir sesle, “Sahi mi?” diye sorar, sonra da onu evine gönderirler. Sanki yasalar çıkarılırken bu kadın hariç tutulmuş!